Κυριακής της Ορθοδοξίας

                                              

 test

                                                                                   «Μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου

               θησαυρῶν τὸν   ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ»

                                                                 (Πρὸς Ἑβραίους ια,26)

Tην σημερινή «Κυριακή της Ορθοδοξίας » η Εκκλησία μας την έχει αφιερώσει στην εξωτερική ιεραποστολή. Στους αδερφούς μας εκείνους που απαρνήθηκαν τους θησαυρούς και την καλοπέραση του κόσμου και αφιερώθηκαν στη μεγάλη περιπέτεια της διαδόσεως του Ευαγγελίου στις ειδωλολατρικές περιοχές της γης. Άξιοι μαθητές του Χριστού και γνήσιοι μιμητές των αποστολών, οι ιεραπόστολοι της Εκκλησίας μας συνέχισαν και συνεχίζουν το φωτιστικό και λυτρωτικό έργο του πρώτου και μοναδικού ιεραπόστολου, του Κυρίου Ιησού Χριστού! Ας τους πλησιάσουμε σήμερα περισσότερο.

Ο Μωυσής είναι βέβαια γνωστό, ως προφήτης και ηγέτης του εβραϊκού λαού. Όπως όμως αναφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο μεγάλος αυτός ηγέτης υπερνίκησε πολλά εμπόδια, προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή που του ανέθεσε ο Θεός: αρνήθηκε την κοινωνική του εξέλιξη («ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραὼ»), ταλαιπωρήθηκε μαζί με το λαό του Θεού στην ατέλειωτη οδό- πορεία μέσα στην καυτή έρημο («συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ») και δοκίμασε αναρίθμητες απογοητεύσεις από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του σκληροτράχηλου εκείνου πλήθους….. Κάθε μέρα, σε κάθε βήμα , σε κάθε τόπο ο μεγάλος εκείνος απεσταλμένος του Θεού είχε να αντιμετωπίσει καινούργιες καταστάσεις από το φυσικό περιβάλλον (Ερυθρά θάλασσα, έλλειψη νερού, τροφής κ.τ.λ.), από τους εχθρούς (Αιγύπτιους), από τους δικούς του….. Και όμως τίποτε από όλα αυτά, ούτε τα άγρια και ατίθασα στοιχεία της φύσης ούτε ο εξαχρειωμένος και κουρασμένος λαός δεν έκαμψε την αμετάκλητη απόφαση του να ολοκληρώσει το έργο, για το οποίο τον καθιέρωσε ο Θεός.

Το ίδιο ισχύει και για τους χριστιανούς ιεραπόστολους. Δεν ξεκίνησαν οι άνθρωποι αυτοί για το έργο της ιεραποστολής χωρίς κανένα εμπόδιο, χωρίς καμιά δυσκολία. Είχαν πρώτα να υπερνικήσουν τον εαυτό τους, τις προσωπικές, συναισθηματικές και ψυχολογικές καταστάσεις. Έπρεπε να εγκαταλείψουν πρόσωπα, να απαρνηθούν συνθήκες ζωής, να ανατινάξουν στον αέρα κοινωνικές καριέρες. Έπρεπε, έπρεπε …… Και όμως τίποτε τελικά δεν στάθηκε πραγματικό εμπόδιο στην κλήση του Θεού να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του σε ξένες και μακρινές χώρες.

Η Εκκλησία της Ελλάδος έχει και σήμερα μερικούς αφιερωμένους ανθρώπους στο έργο της εξωτερικής ιεραποστολής. Βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Αφρική και την Άπω Ανατολή (Κορέα). Αυτό είναι κάτι που όλοι πρέπει να γνωρίζουμε. Αλλά και κάτι ακόμη πιο πολύ: όλοι πρέπει να τους σκεπτόμαστε και να συμπαραστεκόμαστε στη ζωή, στα προβλήματα τους και στο έργο τους. Είναι αδελφοί μας! Είναι και αυτοί άνθρωποι με όλα τα προβλήματα και τους κινδύνους που αναφέραμε πιο πάνω. (Οι ορθόδοξοι Έλληνες ιεραπόστολοι διέτρεξαν άμεσο κίνδυνο στις μάχες που έγιναν τελευταία στην Αφρική, στη Συρία.)

Η καθημερινή προσευχή μας για αυτούς είναι το πρώτο και κύριο χρέος μας απέναντι τους. Η συμβολή μας έπειτα μπορεί να εκδηλωθεί με πολλούς τρόπους, αρχίζοντας με την καλλιέργεια ιεραποστολικής συνειδήσεως και ευθύνης.

Είναι αλήθεια ότι εμείς οι ορθόδοξοι αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο της « αυτάρκειας » και του απομονωτισμού. Η αίσθηση ότι « τα έχουμε όλα » Ορθόδοξη πίστη, παράδοση, εξαίσια λατρεία κλπ. δημιουργεί συνήθως την τάση της αυτοϊκανοποίησης αν όχι, πολλές φορές, της επάρσεως. Η τάση όμως αυτή αντί να μας ανοίγει , συνήθως μας κλείνει και μας περιορίζει στον εαυτό μας, στον « τόπο μας », στην « ενορία μας », στην « Εκκλησία μας ». Η σύγχρονη, εξάλλου, ζωή της ευημερίας και της καλοπέρασης έρχεται να μαράνει και να θανατώσει κάθε σκίρτημα προσφοράς στους άλλους, που συνεπάγεται αυταπάρνηση, προσωπική θυσία, κόπο και μόχθο.

Αν, επομένως, αφήσουμε τα πράγματα όπως έχουν, είναι βέβαιο πως θα είναι αδύνατο να μιλάμε για ιεραποστολή στους σημερινούς καιρούς (πρέπει δε να ομολογήσουμε ότι και η σημερινή ιεραποστολική προσπάθεια της Εκκλησίας μας είναι πολύ πολύ περιορισμένη) .

Η διαπίστωση αυτή υπογραμμίζει το χρέος όλων μας για την καλλιέργεια της ιεραποστολικής συνειδήσεως των μελών της Εκκλησίας μας. Οι ορθόδοξοι Έλληνες, από μικροί, στο σπίτι, στο σχολείο, στην ενορία, πρέπει να αρχίσουμε να σχηματίζουν με συνείδηση και φρόνιμα ιεραποστολής.

Η φυσική αγάπη των Ελλήνων για τη θάλασσα τους εμπνέει και τους δημιουργεί τους πιο όμορφους οραματισμούς « από την κούνια » τους ακόμη. Η αγάπη αυτή γίνεται προσανατολισμός ζωής και δημιουργεί τον Οικουμενικό Ελληνισμό.

Στον ίδιο ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό πρέπει να εμπνέει τους Έλληνες και η Ορθόδοξη πίστη τους. Γιατί είναι μία « πίστη » , ένα μήνυμα ζωής που αξίζει να γνωρίσει ολόκληρη η οικουμένη. Η Εκκλησία μας θεωρητικά είναι « Μία, Αγία, Καθολική (δηλαδή οικουμενική) και Αποστολική » . Χρειάζεται όμως να βρεθούν οι γενναίες εκείνες ψυχές που θα κάνουν το όραμα αυτό πραγματικότητα. Που θα συμβάλουν δηλαδή στην παγκόσμια εξάπλωση της Ορθοδοξίας. Και ποιοί άλλοι μπορεί να είναι αυτοί , παρά οι ορθόδοξοι Έλληνες που γεννήθηκαν και γαλουχήθηκαν « από βρέφους » μετά άγια νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής!!!