Κυριακή Μετά τά Φῶτα

 

Κυριακή 12 Ἰανουαρίου 2025

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις»

(Πρός Ἐφεσίους δ΄, 7)

            Γιά ἄλλη μιά φορά μᾶς καλεῖ, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, στό ἴδιο ἀγαπητό καί χαροποιό ζήτημα τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Γιά τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, πού φανερώθηκε στόν κόσμο καί εἶναι ἡ σωτηρία γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, μίλησε ὁ ἀπόστολος τήν περασμένη Κυριακή. Γι’ αὐτήν μᾶς κάνει λόγο καί σήμερα.

«Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, φωνάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δόθηκε αὐτή ἡ χάρις». Τήν προηγούμενη ἑβδομάδα εἶπε, πώς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε γιά νά σώσει κάθε ἄνθρωπο. Τώρα προσθέτει πώς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μακριά μας, ἀλλά μᾶς ἔχει δοθεῖ, εἶναι δική μας. Εἶναι ἰδιοκτησία κάθε χριστιανοῦ. «Στόν καθένα ἀπό μᾶς δόθηκε ἡ χάρις».

Ἄς δοῦμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί μου, πάλι τί εἶναι αὐτή ἡ χάρις, πού μᾶς δόθηκε, γιατί ἔτσι θά καταλάβουμε τί ἀνεκτίμητο πλοῦτο κατέχουμε. Θά λυπηθοῦμε, ἴσως γιατί δέν τόν ὑπολογίζουμε ὥς τώρα ὅσο θά ἔπρεπε καί θά προσπαθήσουμε ἀπό δῶ καί πέρα νά τόν κάμουμε χαρά καί δύναμη τῆς ψυχῆς μας.

Τήν χάρι τοῦ Θεοῦ τήν πήραμε ὅλοι μας, ὅταν βαπτισθήκαμε. Στά ἁγιασμένα νερά τῆς κολυμβήθρας, πλυθήκαμε ἀπό τήν κατάρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Βγαίνοντας ἀπ’ αὐτά τά νερά, ὁ ἄνθρωπος εἶναι πιά σωσμένος ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο.

Ἀπό κεῖ καί πέρα, ὅπως ὁ ἀθωωμένος πού βγαίνει ἀπό τή φυλακή, μπορεῖ νά φτιάξει ὁ καθένας καινούργια ζωή. Κι’ ἡ καινούργια ζωή αὐτή εἶναι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωή πού γίνεται σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Τό πρῶτο μέρος τῆς Χάριτος, πού μᾶς δόθηκε, εἶναι, λοιπόν, τό γεγονός ὅτι μᾶς πῆρε ὁ Χριστός μας ἀπό τά χέρια τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ αἰωνίου θανάτου καί μᾶς ἔστησε ὁλοκάθαρους στόν δρόμο τόν δικό Του. Ἀλλά δέν εἶναι μονάχα αὐτή ὅλη-ὅλη ἡ Χάρις, πού δόθηκε στόν καθένα μας.

Ὁ Σωτῆρ ὄχι μόνο ἀπάλλαξε τό πλάσμα Του ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν αἰώνιο θάνατο, ἀλλά τοῦ ἔδωσε καί τήν δύναμη νά περπατήσει στόν δρόμο τῆς ἁγιότητος καί τῆς ἀθανασίας.

Ἕνας ἀπό τού πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος, πού πρίν μπεῖ στόν δρόμο τοῦ Κυρίου ἦταν μεγάλος ἁμαρτωλός, γράφει κάπου τά ἑξῆς ὡραῖα λόγια γιά τήν χάρι τοῦ Χριστοῦ.

«Πόσα δέν ἔκαμε γιά μένα ἡ χάρις τοῦ Σωτῆρος μου! Ἐνῶ πλανιόμουν στά μονοπάτια τῆς ἁμαρτίας, μέ περιμάζεψε. Ἐνῶ τά μάτια τῆς ψυχῆς μου δέν ἔβλεπαν, μοῦ ἄνοιξε στό φῶς. Ἐνῶ δέν τόν ἤξερα, παρουσιάστηκε μπροστά μου. Ἐνῶ πήγαινα ἀλλοῦ μέ προσκάλεσε. Ἐνῶ ἤμουν βυθισμένος στήν ἀπελπισία, μέ στήριξε. Ἐνῶ ἤμουν πεσμένος, μέ σήκωσε. Ὅταν θέλησα νά γυρίσω σ’ Αὐτόν, ὁ Ἴδιος μέ ὁδήγησε. Κι ὅταν ἦλθα κοντά Του, μέ ἀγκάλιασε καί μέ ἀσφάλισε».

Ὁ πόθος πού ἔχουμε, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, νά γίνουμε καλοί ἄνθρωποι. Ἡ πίστη πού καίει στήν καρδιά μας. Ἡ ἀγάπη πού νοιώθουμε πρός τόν πλησίον μας, ὅλα τά ὄμορφα καί ἅγια αἰσθήματα, πού ἀνθίζουν στήν ψυχή μας. Ὅλες οἱ εὐλογημένες καί θεάρεστε σκέψεις, πού γεννιοῦνται στήν διάνοιά μας. Ὅλες οἱ χριστιανικές ἀποφάσεις πού λαμβάνουμε γιά νά κάνουμε τόν βίο μας πιό σύμφωνο μέ τό Εὐαγγέλιο. Αὐτά ὅλα, ἀγαπητοί μου, ἔχουν πηγή τους τήν χάρι τοῦ Θεοῦ, εἶναι πράγματα πού γίνονται γιατί ὑπάρχει αὐτή ἡ χάρις μέσα μας.

Κάθε ἀρετή πού στολίζει τόν χριστιανό, κάθε καλή του διάθεση καί κάθε καλή του πράξη εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς θείας Χάριτος. Ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτή δέν θά εἴχαμε τήν δύναμη νά κάνουμε τίποτα ἀπό ὅσα μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τήν κόλαση καί μᾶς ὁδηγοῦν στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος αὐτός ὁ μεγάλος πραγματευτής τῆς Χάριτος, ἔχει συνάξει στίς θεόπνευστες ἐπιστολές του κι ἀραδιάζει μπροστά μας ὅλα τά πλούσια καί ποθητά δῶρα τῆς χάριτος. Καί μᾶς καλεῖ νά ἁπλώσουμε τά χέρια μας καί νά πάρουμε ἀπ’ αὐτά ὅσα μποροῦμε καί βαστάζουμε.

«Λοιπόν, ἀδελφοί μου- γράφει κάπου- νά κυνηγᾶτε καί νά κάνετε ὅσα εἶναι ἀληθινά, ὅσα εἶναι σεμνά, ὅσα εἶναι ἀξιέπαινα, ὅσα εἶναι ἀγαπημένα».

 Κι’ ὅλα αὐτά δέν εἶναι παρά ὅσα ἡ θεία Χάρις μᾶς δείχνει, μᾶς σπρώχνει νά τά κάνουμε καί μᾶς ἀξιώνει μέ τήν δυνατή βοήθειά της νά τά πραγματοποιοῦμε.

«Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς δόθηκε ἡ χάρις». Ἀλλά οἱ πιό πολλοί χριστιανοί εἶναι τόσο φτωχοί ἀπό τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ! Μοιάζουν μέ κληρονόμους μιᾶς τρανῆς περιουσίας πού ἤ δέν πῆραν εἴδηση πώς τήν κληρονόμησαν ἤ ἀπό ἀμέλεια δέν κάνουν τίς ἀπαραίτητες ἐνέργειες γιά νά ἔλθει στά χέρια τους.

Κι’ ἔτσι τήν περιουσία ἐκείνη πού εἶναι τόσο μεγάλη κι ἀνήκει σ’ αὐτούς, δέν τήν ἀπολαμβάνουν καί μένουν στήν φτώχεια τους, μακριά της.

Καί τώρα, λοιπόν, ἀγαπητοί, γεννιέται τό ἐρώτημα: Τί πρέπει νά κάνουμε, ὥστε αὐτή ἡ ἀνεκτίμητη περιουσία, πού καθώς λέγει ὁ Παῦλος «ἔχει δοθεῖ στόν καθένα μας» νά ἔλθει στήν κατοχή μας;

Οἱ πιό πολλοί ἀπό ἐμᾶς τήν ἀφήνουμε ἀζήτητη. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄφθονη, θησαυρός ἀπέραντος, πού περιμένει κάθε διψασμένη γι’ αὐτόν ψυχή. Εἶναι ἕτοιμη νά ἔλθει σέ ἐμᾶς ὁλόκληρη, εἶναι δοσμένη στόν καθένα μας. Δέν ἔχουμε παρά νά πᾶμε πρός αὐτή, νά τήν ζητήσουμε, γιά νά γίνει δική μας.

Ποῦ, ὅμως, θά τήν ἀναζητήσουμε; Ποῦ βρίσκεται γιά νά τήν πάρουμε, ὥστε νά εἶναι μέσα μας, ὄχι σάν σταγόνες ὅπως οἱ πιό πολλοί ἀπό ἐμᾶς τήν ἔχουμε ὥς τώρα, ἀλλά σάν εὐλογημένος κατακλυσμός;

Στήν Ἐκκλησία. Αὐτή εἶναι τό θησαυροφυλάκιο κι ἡ δεξαμενή τῆς θείας Χάριτος.

«Ὅποιος διψᾶ-εἶπε ὁ Κύριος-ἄς ἔλθει σ’ ἐμένα κι ἄς πιεῖ». Ἀλλά ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Γιατί ὁ Ἴδιος πάλι εἶπε: «Ὅπου βρίσκονται  δύο ἤ τρεῖς συναγμένοι στό ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι καί ἀνάμεσά τους».

Στήν Ἐκκλησία, λοιπόν, πηγαίνοντας στήν Ἐκκλησία, μένοντας, θά ἔχουμε τήν Χάρι, πού δόθηκε στόν καθένα μας.  

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι οἱ τέσσερις  αὐτοί τοῖχοι, ἀλλά τό σύνολο ὅσων εἶναι συναγμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Μένοντας, λοιπόν, ἑνωμένοι μέ τούς ἀδελφούς μας, εἴμαστε ἑνωμένοι καί μέ τόν Χριστό. Κι’ ἡ χάρις του δίνεται ἔτσι στόν καθένα καί σέ ὅλους μαζί ἄφθονη.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, λέγει, πώς ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ κι οἱ πιστοί τά μέλη αὐτοῦ τοῦ σώματος. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι δική μας, ὅταν εἴμαστε σ’ αὐτό τό σῶμα μέλη. Ἡ Χάρις Του ρέει στόν καθένα μας, ὅπως τό αἷμα κυκλοφορεῖ σέ ὅλα τά μέλη ἑνός ζωντανοῦ σώματος.

Μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει μέσα μας. Ὅταν τό χέρι ἤ τό πόδι ἤ ἄλλο μέλος ἀποκοπεῖ ἀπό τό σῶμα, τότε τό μέλος νεκρώνεται. Ἔτσι κι ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἔχουμε τήν χάρι τοῦ Χριστοῦ, ὅταν δέν εἴμαστε ζωντανά μέλη τοῦ σώματός Του, ὅταν δέν ἀνήκουμε μέ ὅλη μας τήν ψυχή στήν ἁγία Του Ἐκκλησία.