ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
Πολλές θαυματουργικές ιάσεις του Σωτήρος Ιησού Χριστού, εγκλείουν και μεγάλα μαθήματα για δογματικές και ηθικές αλήθειες. Ένα από τα θαύματα του Κυρίου είναι και η σωματική ίαση του Παραλύτου, που αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο πέμπτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με το θαύμα αυτό, ο Κύριος θέλει να διδάξει ότι είναι ο απόλυτος Κύριος των ψυχών και των σωμάτων και μόνος αυτός μπορεί να συγχωρεί τις αμαρτίες, που τόση ολέθρια επίδραση έχουν στο σώμα. Μόνος αυτός είναι ο αληθινός ιατρός ψυχών και σωμάτων και σε αυτόν οφείλουν οι ασθενείς να καταφεύγουν με πίστη και ελπίδα. Και συχνά, όταν το σώμα υποφέρει, αιτία είναι η αμαρτία.
Άνθρωπον ουκ έχω
Τέσσερις δεκάδες χρόνια βρισκόταν κατάκοιτος ο παρακλητικός και δεν είχε έναν άνθρωπο να τον βοηθήσει. Άνθρωπο ζητούσε και άνθρωπο δεν έβρισκε. Παρακαλούσε τους γειτόνους του και αυτοί κοίταζαν το δικό τους πόνο. Ζητούσε βοήθεια από τους περαστικούς και αυτοί αδιαφορούσαν για τον πόνο του άλλου. Δεν ήξερε που να γυρίσει, που να στραφεί. Από ποιον να ζητήσει έλεος και βοήθεια.
Δεν είχε ακόμα μάθει για το θαυματουργό Προφήτη, που με ένα του λόγο ανάσταινε τους νεκρούς, που με μία του προσταγή έδιωχνε τα ακάθαρτα πνεύματα, με ένα του βλέμμα σκορπούσε συγγνώμη και ανακούφιση σε κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή.
Δεν είχε ακούσει για το μεγάλο θαυματουργό της Κανά, για τον ευεργέτη της χήρας της Ναίν, για το Φωτοδότη Χριστό. Πήγαινε να αντλήσει νερό από ξηραμένες πηγές. Έτρεχε στη σκιά για να αναπαυθεί και δεν εύρισκε παρά απάτη.
« Άνθρωπον ουκ έχω »
Πόσες φορές και εγώ κυριευμένος από την απαισιοδοξία μου αναφώνησα την απελπιστική αυτή φράση; Τα έβλεπα όλα σκοτεινά και μαύρα και δεν ήξερα, που να στραφώ, που να ακουμπήσω. Έτρεχα στους ανθρώπους ζητιανεύοντας λίγη αγάπη και δεν έβρισκα καμιά κατανόηση. Ήθελα να τους ανοίξω την καρδιά μου, να τους αποκαλύψω το εσωτερικό μου κόσμο και κανείς δεν ήθελε ούτε καν να με ακούσει, αντίθετα με τα πιο σαρκαστικά λόγια ,πληγώνουν την καρδιά μου. Αισθανόμουν την ανάγκη σε κάποιο να πω τον πόνο μου και κανείς δεν είχε καιρό να με ακούσει. Ήθελα να ασχοληθεί κάποιος και για μένα ,και κανείς δεν βρισκόταν.
Ήταν μέσα μου τυραννική η ανάγκη να δεχθώ ένα χάδι, να ακούσω ένα τρυφερό λόγο, να δω τους άλλους να δείξουν και για μένα κάποιο ενδιαφέρον και όμως εξακολουθούσε να μείνω με τις ανικανοποίητες επιθυμίες μου, μόνος, εντελώς μόνος. Η μόνωση αυτή σαν ταφόπετρα πιέζει την ψυχή μου. Δεν είχα τη δύναμη να την σηκώσω. Δε βρισκόταν ένας άνθρωπος να με βοηθήσει να τη σηκώσω. Αυτή ήταν μια από τις συνηθισμένες καταστάσεις της ψυχης μου.
Άλλοτε πάλι νόμισα, ότι ορισμένοι άνθρωποι που θα ήταν σε θέση να με βοηθήσουν και έτρεξα κοντά τους ,συμμερίστηκα τα συμφέροντα τους, θέλησα να ακολουθήσω τις υποδείξεις τους. Αλλά πόσο απατήθηκα . Ενόσω κάτι μπορούσα να τους προσφέρω ,έμειναν πιστοί σε μένα. Μόλις όμως η ρόδα γύρισε ,δεν με γνώριζαν.
Πόσο αλήθεια έχουν τα λόγια της Αγίας γραφής : « μη πεποιθατε επ αρχοντας , επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία ».
Μόνος, ικανός να με βοηθήσει είναι ο Ιησούς Χριστός με τις υπέροχες προτροπές του και την υψηλή διδασκαλία του. Κοντά του βρήκα την ανάπαυση, που ζητούσε η ψυχή μου. Κοντά του ο διψασμένος ξεδιψά και ο πεινασμένος χορταίνει. Όποιος ακολουθεί το νόμο του αισθάνεται μια εσωτερική ειρήνη, που ο κόσμος ποτέ δεν μπορεί να δώσει . Είναι η εσωτερική ειρήνη, που υπερέχει κάθε νου, που γαληνεύει κάθε πονεμένη ψυχή, που ξεκουράζει κάθε διάνοια και αυτό γιατί ο Ιησούς δεν ήταν για μας μόνο άνθρωπος, αλλά και Θεός που ακριβώς γι αυτό ήρθε στην κοιλάδα αυτή των δακρύων ,για να παύσει το δάκρυ να είναι φαρμάκι και ο πόνος πληγή. Ήρθε για να αξιοποιήσει του ανθρώπου τους πόνους και τα δάκρυα και να χαράξει τις λεωφόρους της αγάπης, που θα οδηγήσουν στην παντοτινή χαρά. Ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός. Σε αυτόν οφείλω να προστρέχω σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου και σε κάθε χαρμόσυνη περίσταση. Είναι για όλους και για όλα. Συγκεντρώνει στο Θεανδρικό του πρόσωπο τα πάντα.
Ω! Ιησού, σε κάθε μια της ζωής μού ανάγκη φώτιζέ με, σε σένα, μοναδικό στήριγμα να προστρέχω. Μη με αφήνεις να με παρασύρει η αποθάρρυνση και η απελπισία, ούτε να παραπονούμαι ότι δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει. Έχω εσένα και αυτό με φθάνει, γιατί εσύ είσαι το καλύτερο μου στήριγμα , η μεγαλύτερη μου βοήθεια. Σε σένα εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες. Σε σένα προστρέχω, λέγοντας : « αν θέλεις μπορείς να με θεραπεύσεις ». Είσαι ο παντοδύναμος Θεός, άπειρος και εύσπλαγχνος σωτήρας. Σε σένα τιμή και δόξα τώρα και σε όλους τους αιώνας!
Αλλά αν οι άλλοι δεν κατορθώνουν να γίνουν άνθρωποι για μένα, ας προσπαθήσω εγώ με όλα τα μέσα που έχω στη διάθεση μου και με όλα τα χαρίσματα, που με προίκισε ο Θεός να φανώ περισσότερο άνθρωπος στον πλησίον μου. Υπάρχουν σήμερα, όπως και πάντα πολλοί παραλυτικοί στη κοινωνία, που ζητούν επίμονα και απαιτητικά τη βοήθεια από τις άλλες δυστυχισμένες υπάρξεις, που ειλικρινά ομολογούν ότι άνθρωπο δεν έχουν. Από παντού γοερή υψώνεται η κραυγή αυτή : « ανθρωπον ουκ έχω ».
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει το παιδί, που εγκαταλελειμμένο και έρημο, ζητά κάποιον να τον πονέσει, να του δώσει το καλό παράδειγμα και μια πατρική νομοθεσία.
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει ο εργάτης, που καταπιέζεται από το σκληρόκαρδο εργοδότη, που κοιτάζει μόνο τις ανάγκες του και το συμφέρον του.
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει ο εργοδότης, που δεν βρίσκει ένα τίμιο και δουλευτή άνθρωπο, που να έχει καταλάβει ότι με τον ιδρώτα του προσώπου του πρέπει να κερδίσει το ψωμί του.
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει ο συγγενής άρρωστος, που θέλει να δει λίγο ενδιαφέρον, μια καλή καρδιά, κάποια συμπόνια.
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει ο γέρος πατέρας , που ενώ θυσιάστηκε για τα παιδιά του, τώρα κανένα δε γυρίζει να τον δει.
« Άνθρωπον ουκ έχω » φωνάζει ο νέος, που θα ήθελε να βρει μια θέση για να εξασφαλίσει το ψωμί και το μέλλον του.
Για όλους αυτούς υπάρχει κάποιος τρόπος να γίνω εγώ ο « άνθρωπος ». Άνθρωπος δικός τους. Πραγματικό τους στήριγμα · και ο τρόπος αυτός είναι η μόρφωση μου, το ενδιαφέρον μου, η εργατικότητα μου, ο ζήλος μου, η προσευχή μου. Με αυτά τα μέσα θα τελειοποιήσω τον εαυτό μου και θα προσφέρω στους άλλους ότι ζητούν και θα συμβάλω στην ανακούφιση τους. Θα γίνω βακτηρία για να ακουμπήσουν πάνω μου, προστάτης τους, στήριγμα τους, ο μεγάλος ευεργέτης τους.
Πρέπει να φαίνομαι άνθρωπος προπάντων την Κυριακή. Την Κυριακή έχω περισσότερο καιρό να εξασκήσω την αδελφική μου αγάπη. Κανένας δεν μπορεί να με κακίσει, ότι παραβαίνω το νόμο της αργίας, γιατί ο Θεός πρωτίστως δοξάζεται με τις καλές πράξεις. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, την ημέρα του Κυρίου, το Σάββατο, κατά προτίμηση επέλεγε για να θεραπεύσει τους τυφλούς, τους χωλούς, τους παραλυτικούς και τους άλλους ασθενείς. Η Κυριακή είναι η μέρα αγαθοεργίας. Ποτέ να μην τη διαθέτω εγωιστικά για τον εαυτό μου. Ας ξεκουράζομαι κάνοντας το καλό, γιατί δεν ξεκουράζει τίποτα περισσότερο από τη σκέψη, ότι έκανα το καλό στον άλλον.
