Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Ακούγοντας κανείς την ευαγγελική περικοπή της Σαμαρείτιδος διαπιστώνει εύκολα, την ομοιότητα που έχει η ψυχική κατάσταση αυτής με την δική μας. Η ψυχή του καθενός από εμάς είναι ένα αντίγραφο της ψυχής της Σαμαρείτιδος. Και οι δικές μας ψυχές βρίσκονται μπροστά σε δύο πηγές. Στην πηγή, που αναβλύζει νερό αλλά δεν ξεδιψάει κανέναν από εμάς και στην πηγή, που ανακουφίζει κάθε διψασμένο οδοιπόρο της ζωής αυτής. Και οι δικές μας ψυχές , τρέχουν να σβήσουν τη δίψα τους στην πρώτη πηγή, και αγνοούν τη δεύτερη. Πώς θα οδηγήσουμε τις ψυχές μας στην αστείρευτη και αληθινή πηγή της ζωής;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δίψα. Κουρασμένος ο θείος διδάσκαλος από την οδοιπορία, κάθισε να ξεκουραστεί κοντά στην πηγή του Ιακώβ. Και να, μια γυναίκα από τη Σαμάρεια έρχεται να αντλήσει νερό. Αφού την άφησε ο Ιησούς να γεμίσει τη στάμνα της , της απευθύνει τη φυσική, αλλά και αλληγορική αίτηση : «δός μοί πιεῖν». «Δῶσε καί σέ ἐμένα, τόν κουρασμένο ὁδοιπόρο τῆς ζωῆς, λίγο νερό νά δροσιστῶ, γιατί μεγάλη καί ἀφόρητη εἶναι ἡ δίψα μου».
Ο Ιησούς που γνωρίζει καλά τις ανάγκες των ψυχών αναζητά τις ψυχές στις καθημερινές τους ασχολίες. Επωφελείται από τις σκέψεις της στιγμής για να τις διδάξει , να τις τραβήξει κοντά του, να εξυψώσει το πνεύμα τους προς την αιώνια πραγματικότητα . Είναι ο αιώνιος διδάσκαλος των ψυχών.
Ο Ιησούς μιλάει πρώτος. Εκείνος έχει την πρωτοβουλία . Έτσι η Χάρις του πρώτη έρχεται πάντα να με ωθήσει στο καλό. Πρώτος ο Ιησούς μου εμπνέει το καλό. Με ωθεί στην προσευχή. Το να ζητήσω κάτι από το Θεό είναι και αυτό μία Χάρις, που πρώτος ο Θεός θα μου δίνει με την έμπνευσή του.
Πολλές φορές νομίζω ότι από δική μου πρωτοβουλία έκανα αυτή η εκείνη την καλή πράξη, είπα αυτή ή την άλλη προσευχή. Ενώ εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να ανταποκριθώ στη χάρη του Θεού. Στο Θεό οφείλω την ευγνωμοσύνη μου , που θέλησε να μεσολαβήσει με τις εμπνεύσεις του και τα φώτα του. Εγώ πιστός δούλος του δεν έχω παρά να τη δεχτώ και να συνεργαστώ με την παντοδύναμο χάρη του, και να μην αντιδράσω.
Ο Ιησούς δίψασε πραγματικά;
Αναμφίβολα. Η μεγάλη πορεία, ο ανώμαλος δρόμος, η δυνατή ζέστη ξέραναν το στόμα του, τα χείλη του έπρεπε να δροσιστούν. Αλλά αν αισθανόταν μόνο τη φυσική αυτή δίψα, ίσως ο Ιησούς δεν θα έδινε προσοχή, όπως δε θα δώσει προσοχή στην πείνα, όταν επιστρέψουν οι μαθητές από την πόλη, που είχαν πάει για να αγοράσουν τρόφιμα, αλλά θα τους πει : «ἐμόν βρῶμα ἐστιν ,ἴνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πεμψαντος μέ πατρός».
«Δῶσε μου νά πιῶ»
Πόσο απλά, ταπεινά, συμβολικά, παράξενα είναι τα λόγια αυτά;
Τα ίδια αυτά λόγια θα τα ξαναπεί ύστερα από δύο χρόνια, όταν θα βρίσκεται καρφωμένος επάνω στο ατιμωτικό ξύλο του Σταύρου. Και εκεί, όπως και εδώ, δεν θα εκφραζόταν μόνο μια σωματική ανάγκη, αλλά θα είναι έκφραση των θεϊκών του αισθημάτων, ζωηρός πόθος της καρδιάς του. Θα εκφράζει μια άλλη πιο αισθητική δίψα. Δίψα πνευματική, ανώτερη και υπερφυσική, αλλά πολύ πιο δυνατή, αφόρητη, τυραννική.
Γιατί ο Ιησούς δίψα;
Εκτός από τις φυσικές αιτίες, που κάνουν τον Ιησού να διψά, υπάρχουν και άλλες ανώτερες και υπερφυσικές. Δίψα για τη σωτηρία των ψυχών, γιατί οι ψυχές είναι πλασμένες κατ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Είναι στολισμένες με τέτοια υπέροχα χαρίσματα, ώστε είναι ανώτερες από όλα τα θαυμαστά του κόσμου και μόνο κατ ελάχιστον κατώτερες των αγγέλων.
Ο Ιησούς ξέρει την ανεκτίμητη αξία των ψυχών , που βρίσκονται στη χάρη του Θεού, που είναι παιδιά του Θεού, συμμετέχουν στη φύση του και ομοιάζουν με αυτόν, που είναι «τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ πατρός» .Τέτοια είναι η αξία τους, ώστε μπορεί τα πάντα να αναλάβει, να επιχειρήσει, να δεχθεί, να υποφέρει για να εξασφαλίσει τη σωτηρία τους. Σταθμίζει εκείνο που σημαίνει η λέξη «ὑπερφυσική ζωή» και ότι συνεπιφέρει η τρομερή λέξης «καταδίκη». Θέλει την πρώτη και απομακρύνει τη δεύτερη. Αυτή είναι η αποστολή του να τις απομακρύνει από την κόλαση και να τις οδηγήσει στον παράδεισο.
Δίψα για την δόξα του Θεού
Ο Ιησούς ξέρει ότι με τη σωτηρία των ψυχών αυξάνει εξωτερικά η δόξα του ουράνιου πατέρα του. Ότι με την δικαίωση τους θα λάμψει η παντοδυναμία του, η Σοφία του, η καλοσύνη του, γι αυτό δεν σταματά μπροστά σε καμία δυσκολία . Αν διψά για τις ψυχές, είναι για να τις κατακτήσει και να του τις προσφέρει. Με τι χαρά έλεγε στον πατέρα του την παραμονή του πάθους του στο τελευταίο του δείπνο «οὖς δεδωκας μοί ἐφύλαξα», αλλά και με τι λύπη πρόσθετε «οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἀπολετο, ἤ μή ὁ υἱός τῆς ἀπώλειας».
«Οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντος μέ πατρός» . Να γίνεται το θέλημα του ουρανίου πατρός ήταν η επιθυμία του Ιησού και αυτό προσπαθούσε να εκπληρώνει πάντοτε.
Τι ευγενικό ιδανικό να ζητά κανείς παντού και πάντοτε τη δόξα του Θεού ! Για αυτή τη δόξα φλογίζεται και η καρδιά του Χριστού. Πόσο ευτυχισμένος θα ήμουνα αν κοντά στην καρδιά του Ιησού φλογιζόταν και η δική μου για να διψώ πάντα τη δόξα του Θεού, για να κατευθύνω όλες μου τις σκέψεις, τις ασχολίες μου, τις εργασίες, τις επιτυχίες στη δόξα του Θεού!
Διψά για να δώσει στις ψυχές άφθονα δώρα.
Συχνά στο Ευαγγέλιο εξέφρασε τη ζωηρή του αυτή επιθυμία: «ὅποιος πιστεύει σέ μένα δέν θά διψάσει ποτέ» , «ὅποιος διψᾶ ἄς ἔλθει σέ μένα καί θά πιεῖ. Ὅποιος πιστεύει σέ μένα ποταμοί θά τρέξουν ἀπό τούς κόλπους του» και στο σημερινό Ευαγγέλιο το ακούω να λέγει αυτά τα λόγια στην αμαρτωλή Σαμαρείτιδα. Η μεγάλη του καρδιά ήθελε ακατάπαυστα να ευεργετεί και να σκορπίζει τις δωρεές του. Θα έλεγε κανείς, ότι ήταν μια ανάγκη για τον Ιησού να κάνει το καλό και να ευεργετεί τους ανθρώπους.
Διψά για να τα αγαπάται από τις ψυχές
Δίνει όλη την αγάπη του στις ψυχές και θέλει να βρίσκει ανταπόκριση στην αγάπη του. Ζητά αγάπη αντί αγάπης. Τη ζωηρή του αυτή επιθυμία την εξέφρασε σε πολλές του αποκαλύψεις σε ευλαβικές ψυχές, λέγοντας : « έχω ζωηρή επιθυμία να αγαπώμαι από τους ανθρώπους ». Ο Ιησούς, ο απόλυτος Κύριος μου, γίνεται ζητιάνος της αγάπης μου. Ζητά να σβήσει τη φλόγα της δίψας του με την αγάπη μου .Ως τέλειος Θεός, βέβαια, δεν έχει καμιά ανάγκη από την αγάπη μου. Την περιμένει μόνο επειδή είναι ο πλάστης και δημιουργός μου. Ως τέλειος άνθρωπος έχει όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και ανάγκη να αγαπάται .Η καρδιά του δεν διαφέρει από τη δική μου, που όταν αγαπά θέλει και να αγαπάται .
Η στέρηση αυτής της αγάπης θα τον πίκρανε. Εξετάζοντας τι έκανε για μένα ως Θεός και ως άνθρωπος πείθομαι ότι πραγματικά έχει πατρικά σπλάχνα και τρυφερή καρδιά. Από αγάπη με προίκισε με διάνοια ικανή να εξερευνήσει την ευσπλαχνία του, με θέληση ικανή να τον προτιμήσει από όλα τα πλάσματα. Με καρδιά ικανή να προσκολληθεί σε αυτόν, ως το υπέρτατο αγαθό. Και με διέταξε να τον αγαπώ πάνω από όλα τα πλάσματα.
Για να ανακαινίσει την αγάπη αυτή, που χάσαμε με το αμάρτημα των προπατόρων μας , κατέβηκε από τον ουρανό, υπέφερε στη γη ,πέθανε, αναστήθηκε και ίδρυσε την Εκκλησία, που με ιδιαίτερη οικονομία με οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας και της παντοτινής μου ευτυχίας.
Η ζωή και το έργο του Κυρίου μου φωνάζουν : «τέκνον, δός μοί σήν καρδία»
Στο βιβλίο των Βασιλείων ,αναφέρεται ότι ο βασιλιάς Δαυίδ, πολεμώντας εναντίον των Φιλισταίων, δίψασε και φώναξε: «τίς ποτίει μέ ὕδωρ ἐκ τοῦ Λάκκου τοῦ ἐν Βηθλεέμ τοῦ ἐν τήν πύλη;» και παρευθύς τρείς άνδρες από το στράτευμα του εισχώρησαν στον εχθρικό στρατόπεδο, πέρασαν στη Βηθλεέμ και φέρανε νερό στον βασιλιά.
Παρόμοια φωνή σήμερα, με τη μελέτη του Ευαγγελίου της Σαμαρείτιδος μου απευθύνει ο Θείος αρχηγός «παιδί μου, διψῶ. Διψῶ γιά τή σωτηρία σου γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ποῦ συναναστρέφεσαι , πού συναντᾶς στό δρόμο ,πού γνωρίζεις γιά ὅλους τους ἀνθρώπους, πού ὑπάρχουν καί θά ὑπάρξουν ὡς τή συντέλεια τῶν αἰώνων». «Ἔλα πιστό μου παιδί εἴσελθε στή χαρά τοῦ Κυρίου σου,
