“Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι Μῆτερ τοῦ Θεοῦ

Ἡ σκέπη καί ἡ προστασία τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου μας

                            

Ἡ Ἐκκλησία μας τήν 28 Ὀκτωβρίου ἑκάστου ἔτους ἑορτάζει διπλά, τήν Ἐθνική ἐπέτειο τοῦ «ΟΧΙ» καί τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπη τῆς Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας.

Ὁ τίτλος «Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ» προσδιορίζει τό λειτούργημα τῆς Παρθένου Μαρίας, τήν ἀποστολή  Της στό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Τό πανάγιο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου Μαρίας καί ὁ ρόλος της στήν θεία οἰκονομία καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἐξεπέραστος καί σωτηριώδης, ἐνῶ πρεσβεύει ἀκαταπαύστως τά αἰτήματα τῶν πιστῶν καί ὅσων ἐπικαλοῦνται τήν μεσιτεία της πρός τό Θεό καί Πατέρα μας   

Μέ ἱερή κατάνυξη οἱ πιστοί ἀπευθυνόμαστε στήν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί μέ ἐμπιστοσύνη σ’ Αὐτή καταφεύγουμε στίς δύσκολες στιγμές πού βιώνουμε:

α- Γιά νά ζητήσουμε βοήθεια στόν πνευματικό ἀγῶνα μας

Ὁ πνευματικός ἀγῶνας εἶναι δύσκολος, ὅπως διδάσκει παραστατικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  (Πρός Ἐφεσίους στ΄ 12) ἐπειδή κατά τόν ἀπόσστολο δέν ἔχουμε να παλέψουμε μὲ ἀνθρώπους ἀλλὰ μὲ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες, δηλαδὴ μὲ τοὺς κυρίαρχους τοῦ σκοτεινοῦ τούτου κόσμου, τὰ πονηρὰ πνεύματά πού βρίσκονται ἀνάμεσα στή γῆ καὶ στόν οὐρανό ”

Ὁ διάβολος μᾶς ἀπειλεῖ λυσσωδῶς κατά τόν ἀπόστολο Πέτρο: περιφέρεται σάν τό λιοντάρι πού βρυχᾶται, ζητώντας κάποιον νά καταβροχθίσει ” (Α΄ Πέτρου ε΄ 8)

Ζητοῦμε νά μᾶς ἐνισχύσει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτό τόν δύσκολο ἀγῶνα πού χαρακτηρίζεται ἀόρατος πόλεμος. Δέν πρέπει ὅμως νά λησμονοῦμε, ὅτι ἡ βοήθειά της εἶναι ἀποτελεσματική ὅταν φοροῦμε τήν πνευματική πανοπλία σ’ αὐτή τήν πάλη ὥστε νά μπορέσουμε νά προβάλουμε ἀντίσταση, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα τῆς σατανικῆς ἐπίθεσης. Πρέπει νά λαμβάνουμε κάθε ἀπαραίτητο μέτρο γιά νά μείνουμε ὥς τό τέλος σταθεροί στή θέση μας. Ἄς σταθοῦμε, λοιπόν, σέ θέση μάχης· Ἄς ζωστοῦμε τήν ἀλήθεια σάν ζώνη στή μέση μας· Ἄς φορέσουμε σάν θώρακα τή δικαιοσύνη. Γιά ὑποδήματα στά πόδια μας ἄς βάλουμε τήν ἑτοιμότητα καί νά διακηρύξυμε τό χαρούμενο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης. Ἐκτός ἀπ’ ὅλα αὐτά, νά κρατᾶμε πάντα τήν πίστη σάν ἀσπίδα, πάνω στήν ὁποία θά μπορέσουμε νά σβήσουμε τά φλογισμένα βέλη τοῦ πονη­ροῦ. Ἡ σωτηρία ἄς εἶναι περικεφαλαία μας, καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἡ μάχαιρα πού μᾶς δίνει τό Πνεῦμα. Ἄς προσευχόμαστε συνεχῶς καί ἀπευ­θύνουμε τά αἰτήματά μας (μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας Μητρός Του) σέ κάθε περίσταση πρός τό Θεό, ὁδηγημένοι ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα του. Ἄς εἴμαστε ἄγρυπνοι καί νά μήν παύουμε νά προσευχόμαστε γιά ὅλο τό λαό τοῦ Θεοῦ”. (Πρβλ. Πρός Ἐφεσίους στ΄ 13-18)

Γιά νά ἐπιτύχουμε στήν ἀντιμετώπιση τῶν δοκιμασιῶν τῆς ζωῆς καί τῶν περιπετειῶν τοῦ βίου μας χρειάζεται σθεναρός καί συνεχής πνευματικός ἀγῶνας. Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μέ ταξείδι σέ τρικυμισμένη θάλασσα. Οἱ ἐνάντιοι ἄνεμοι πού ἀπειλοῦν νά καταβυθίσουμε εἶναι οἱ ποικίλες δοκιμασίες καί οἱ περιπέτειες τοῦ βίου.

Ὅπως τό πλοῖο χρειάζεται ἄγκυρα γιά νά μή παρασυρθεῖ ἀπό τά κύματα καί τσακισθεῖ στούς βράχους ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ προστασία καί βοήθεια ἀπό τήν παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί μέ ἐμπιστοσύνη προσεύχεται: “Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σέ ἀνατίθημι Μῆτερ τοῦ Θεοῦ φύλαξιν με ὑπό τήν σκέπην σου”. Ἀρχικά γιά νά θεραπευθοῦμε ἀπό τίς ἀσθένειες.

Μεγάλη καί φοβερή ἀπειλή γιά τόν ἄνθρωπο ἡ ἀσθένεια. Δοκιμάζεται ἡ πίστη, ἡ ὑπομονή, ἀγάπη, ἡ καρτερία, ἡ ἀνοχή, φιλαδελφία, ἡ αὐταπάρνηση καί ὅλες σχεδόν οἱ ἀρετές. Οἱ ἀσθένειες εἶναι ἐξετάσεις ἐφ’ ὅλης τῆς ὕλης. Δείχνουν τήν ὤριμη ἤ ἀνώριμη πνευματική κατάσταση τοῦ ἀσθενοῦς καί τῶν οἰκείων. Φανερώνουν τό εὐαγγελικό ἦθος καί τήν πνευματικότητά μας

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γνωρίζοντας τήν πνευματική ὠφέλεια τῶν θλίψεων ἔγραφε ὅτι ἐμεῖς οἱ πιστοί στό Θεό “καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν”. Δέν καυχῶνται οἱ χριστιανοί οὔτε ἐπειδή εἶναι ρομαντικοί οὔτε ἐπειδή εἶναι φακίρηδες, ὅπως οἱ γνωστοί τῆς Ἀνατολῆς.

Οἱ πιστοί καυχῶνται γιά τίς θλίψεις τους ἐπειδή ἀντιλαμβάνονται τήν πνευματική ὠφέλεια πού προξενεῖ ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις, πού ἀποτελεῖ καύχημα γιά τόν πιστό γιατί ξέρουμε καλά ὅτι οἱ δοκιμασίες ὁδηγοῦν στήν ὑπομονή (Πρός Ρωμαίους ε΄ 3).  Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος διεκήρυξε ὅτι  θά καυχηθῶ γιά τίς ταλαιπωρίες μου ” Γιατί;  Ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ἐπειδή:  “Γιά νά κατοικοίσει μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ” (Πρός Κορινθίους Β΄ ιβ΄ 7-10)

Ἄς ἔχουμε ὅμως ὑπόδειγμα τό τίμιο πρόσωπο τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου μας καί τό πόνο πού ὡς ρομφαία διεπέρασε τήν καρδία Της. 

Ὁ δίκαιος Συμεών, ὅταν ὑπήντησε τόν Κύριο καί τόν ὑπεδέχθη στό Ναό τοῦ Σολομῶντος βασταζόμενο ἀπό τήν Μητέρα Του προεφήτευσε γιά τόν Υἱό Της καί κατέληξε λέγων πρός Αὐτή : “ Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία ” (Λουκᾶ β΄ 35).  Ἡ ρομφαία αὐτή ἦταν ὁ σταυρικός καί ἄδικος θάνατος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Της. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί ἀκατάπαυστα παρηγορεῖ ὅλους τούς πονεμένους γονεῖς, τήν καρδία τῶν ὁποίων διαπερνᾶ ὡς  ξῖφος ὀξύ ὁ θάνατος τῶν τέκνων τους.  Διακριτική καί ταπεινή ἦταν ἡ ζωή τῆς Παρθένου γεμάτη ἀπό θλίψεις καί πολλές ταπεινώσεις.

Ἄς ἔχουμε ὡς πνευματικό ὑπόδειγμα τήν  ταπείνωσι ἀπό τήν ὕβρι καί τήν συκοφαντία τῶν ἀπιστούντων Ἰουδαίων πρός τό πρόσωπό της.  Ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας ἄκουσε βαρύτατες ὕβρεις ἀπό τούς ἀπιστοῦντες Ἰουδαίους καί ἀμφισβητοῦντες τήν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ Της καί τίς ἐβάστασε μέ ὑποδειγματική ὑπομονή καί ἀνεξικακία. Τήν πληροφορία αὐτή μᾶς παραθέτει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἤκουσε νά ἐκτοξεύεται ἀπό τά χείλη τῶν ὁμοεθνῶν τους μία φοβερή ὕβρι, ὅταν ἐξύβρισαν κατά πρόσωπο τόν ἀναμάρτητο Κύριό μας λέγοντας Του “ ἡμεῖς ἐκ πορνείας οὐ γεγεννήμεθα ” (Ἰωάννου η΄ 41).

Μέ τόν λόγο αὐτό συκοφαντοῦσαν ἐμμέσως πλήν σαφῶς Αὐτόν καί τήν Μητέρα Του.  Ἐκείνη τήν ὁποία ὁ Ἀρχάγγελος προσεφώνησε       “ Κεχαριτωμένη ” καί “ εὐλογημένη ἐν γυναιξί ” (Λουκᾶ α΄ 28).

Ἄς ἔχουμε κατά νοῦ στήν ζωή μας τήν  πικρία ἐκ τῆς ἀχαριστίας καί ἐκ τῆς ἀγνωμοσύνης τῶν εὐεργετημένων ἀπό τόν Υἱό Της.

Ἡ Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος, Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος διῆλθε τήν ζωή Αὐτοῦ “ εὐεργετῶν καί ἰώμενος ” (Πράξεις ι΄ 38), ἐπικράθη ἀπό τήν ἀχαριστία τῶν εὐεργετημένων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν πεισμόνως μέ τυφλό μῖσος τόν ἐξευτελισμό Του καί τόν μαρτυρικό θάνατό Του. Ἄκουσε τό γεμᾶτο σκληρότητα καί ἀνελέητο “ Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν ” (Ἰωάννου ιθ΄ 15) γιά Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος Ἐλεήμων καί Φιλάνθρωπος. Γι’ Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος ἐχρημάτισε τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους κατά τήν δοθεῖσαν ἀπό τόν Θεό ὑπόσχεσι “ μετά ἐλέους μεγάλου ἐλεήσω σε…καί ἐν ἐλέει αἰωνίῳ ἐλεήσω σε ” (Ἡσαΐου 54, 7-8). Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος τήν ἐδόξασε καί τήν ἐξύψωσε ὑπεράνω ὁρατῶν καί ἀοράτων καί γιά τόν λόγο αὐτό ὀφείλουμε νά ἐναπωθέτουμε τίς δική μας ἐλπίδα, τά αἰτήματά μας, καθώς  καί τίς θλίψεις καί τίς προσευχές καί νά ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες της.