«Ἀπεκδυσάμενος … θριαμβεύσας»

Δημοσιεύθηκε 1 Μαΐου 2025

Ἀναστήθηκε δέν εἶναι ἐδῶ, ἀναγγέλλει ὁ λευκοφόρος Ἄγγελος. «Εἴδαμε τόν Κύριον», βεβαιώνουν οἱ Μαθητές Του. «Μᾶς φανερώθηκε ὁ Ἰησοῦς» λένε οἱ γυναῖκες. «Χριστός ἀνέστη» ἐπαναλαμβάνουν ὅλοι οἱ πιστοί. Ἡ πλάκα τοῦ  τάφου δέν μπόρεσε νά κρατήσει φυλακισμένο τόν ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τόν πρωτότοκο τῶν ἀναστημένων, τό φῶς τοῦ  κόσμου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ἀνάσταση, ἡ ζωή, τό φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐνσάρκωση τῆς Ἀλήθειας. Καί ἡ Ἀλήθεια οὔτε ἁλυσσοδένεται, οὔτε θανατώνεται, οὔτε ἔχει γιά κατοικία Της τάφους, ἀλλά τούς αἰθέρες, τόν οὐρανό.

Σήμερα κατατροπώθηκε ὁ Ἅδης καί ἐπαληθεύθηκε ὁ προφητικός λόγος : «Στείλε τίς συμφορές σου θάνατε· δείξε τήν δύναμή σου Ἄδη! Ἐξαφανίσθηκε ἡ συμπόνια ἀπό τά μάτια μου» (Ὠσηέ ιγ΄ 14) διότι «Ὁ θάνατος ἀφανίστηκε· ἡ νίκη εἶναι πλήρης! Θάνατε, ποῦ εἶναι τό κεντρί τῆς δύναμής σου; Ἅδη, ποῦ εἶναι ἡ νίκη σου;» (Πρός Κορινθίους Α΄ ιε΄ 54-55) πανηγυρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. 

Νικήθηκε ὁ θάνατος γιατί ἡ ζωή καί ἡ ἀγάπη φάνηκαν πολύ πιό δυνατές ἀπό τό θάνατο. «Πραγματικά ἀναστήθηκε ὁ Κύριος» (Λουκᾶ κδ΄ 34.)  μαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Τόν εἴδαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι λένε. Τόν εἶδαν οἱ γυναῖκες, πού πῆγαν στόν τάφο νά ἀλείψουν τό σῶμα Του μέ τά μύρα τῆς ἀγάπης τους, Τόν εἶδαν δυό Μαθητές, πού πήγαιναν στούς Ἐμμαούς.

Χαροποιά καί εὐφρόσυνα ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα τοῦ  Πάσχα. Οἱ καμπάνες ἀναγγέλλουν χαρμόσυνα τήν ἀνάσταση τοῦ  Κυρίου. Ἡ φύση σκορπᾶ πλουσιοπάροχα τά πρῶτα χαμόγελα τῆς Ἀνοίξεως καί τό ξύπνημα τῆς ζωῆς συμπίπτει μέ τήν ἔγερση τοῦ  Κυρίου. Ὅλα συμβάλλουν στό μεγαλεῖο τῆς ἑορτῆς αὐτῆς, γιατί εἶναι πραγματικά ἡμέρα θριάμβου καί ἐλπίδας.

Τό Πάσχα εἶναι ἡ δημοσία πανήγυρη μίας μεγάλης, ὑπέροχης καί θριαμβευτικῆς νίκης. Ὁ θρίαμβος ἀπό μία μεγάλη μάχη πού νικήθηκαν προαιώνιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀντιμετώπισε τίς καταχθόνιες δυνάμεις τοῦ  μίσους καί τῆς κακίας. Ἀναμετρήθηκε μαζί τους. Γιά μία στιγμή φάνηκε ὅτι νικήθηκε ἀπ’ αὐτές καί ὅτι τό ἀπολυτρωτικό ἔργο Του πῆγε στά χαμένα. Πέθανε βέβαια σάν ἥρωας καί κέρδισε τήν μεγαλύτερη νίκη. Ὅταν τό πανάγιο Σῶμα Του κλείστηκε μέ τήν παγερή πλάκα τοῦ  τάφου, ὅλοι νόμισαν ὅτι τό ἔργο Του τάφηκε μαζί Του.

Ἡ ἧττα αὐτή ἦταν φαινομενική, γιατί μέ τό θάνατό Του νίκησε τό θάνατο. Ὅταν κανείς προσφέρει στόν Θεό τίς ἀγωνίες του, τίς στενοχώριες του, τά βάσανά του, τό αἷμα του, τή ζωή του, αὐτό δέ λέγεται θάνατος, ἀλλά ζωή, νίκη, θρίαμβος. Ὅπως ὁ κόκκος τοῦ  σίτου, πού ρίχνεται στή γῆ δέν φυτρώνει ἄν δέ σαπίσει^[1] ἔτσι συμβαίνει καί μέ τίς ἀξίες τῆς ζωῆς.

Ὁ Ἅδης καυχᾶται ὅτι κρατᾶ δέσμιο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἄρχοντες τοῦ  Λαοῦ πιστεύουν ὅτι ματαίωσαν τό ἔργο τοῦ  Ναζωραίου. Ἀπό ἀνθρώπινη φρόνηση μάλιστα σφραγίζουν τόν τάφο Του καί βάζουν φρουρά. Ὁ Θεός ὅμως δέν φυλακίζεται ἀπό σφραγίδες καί ὁπλισμένους στρατιῶτες. Ἄν ὅλα τά στρατεύματα τοῦ  κόσμου μαζί μέ τίς ἀτομικές βόμβες δέν μποροῦν νά ἐμποδίσουν τήν ἀνατολή τοῦ  ἥλιου, πόσω μᾶλλον ἀδυνατοῦν νά ἐξαφανίσουν τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης (βλ. Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων). Ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ θριάμβου, προτοῦ ἀκόμα ροδίσει ἡ αὐγή, ὁ Ἴδιος ἐξῆλθε τοῦ  μνήματος ἔνδοξος νικητής

Οἱ Ἄγγελοι τοῦ  οὐρανοῦ κατέρχονται γιά νά παραυρεθοῦν καί νά συνγιορτάσουν. Πρῶτοι αὐτοί θά ἀναγγείλουν τήν χαρμόσυνη εἴδηση στίς ἀπαρηγόρητες γυναῖκες καί στούς φοβισμένους Μαθητές. Σέ λίγο ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός θά ἐμφανισθεῖ στά ἀγαπημένα Του πρόσωπα πού θά ἀποκτήσουν τέτοια ἀγάπη καί πίστη σ’ Αὐτόν, ὥστε καί τήν ζωή τους ἀκόμα θά θυσιάσουν γιά τή δόξα Του καί γιά νά μαρτυρήσουν ὅτι ἀληθινά ἀναστήθηκε.

Γιά τό γεγονός αὐτό τῆς Ἀναστάσεως ὁ Ἅγιος Πρόκλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρει:

«Οὐδέποτε σέ τρία μερόνυχτα ἡ φύσις γέννησε τήν Ἀνάσταση. Ὁ Χριστός ὅμως μετά τρεῖς ἡμέρες ἕνωσε καί πάλιν τήν ψυχή καί τό σῶμα μέ τήν Ἀνάστασή Του. Καί τώρα ἔγιναν ὅλα καινούρια. Καινούριος οὐρανός, πού εὐλόγησε μέ τήν ἄνοδό Του. Καινούρια γῆ, πού ἁγίασε μέ τήν γέννηση Του καί τό Αἷμα Του. Καινούρια ζωή, πού τήν ἀπάλλαξε ἀπό τόν πόλεμο καί τήν ἐγέμισε μέ γαλήνη. Καινούρια ἀνθρωπότης, πού τήν ἔπλυνε μέ νερό καί τήν ἀνακαίνισε μέ τήν φωτιά τοῦ Πνεύματος. Καινούρια, θρησκεία, πού λάμπει ἡ πίστις καί δοξάζει καί ἀνυμνεῖ μία θεϊκή οὐσία σέ τρεῖς ὑποστάσεις. Ὅλα αὐτά φανερώνουν ὅτι τῆς σαρκός ἦτο τό πάθος, τῆς θεότητος ὅμως τό κράτος» (ΡG 65, στ. 790).