«Λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν»
Δημοσιεύθηκε 06 Νοεμβρίου 2025
Ὁ ἄγγελος Κυρίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σέ μιά πρό τῆς ἐνσάρκωσης ἐμφάνιση. Ὅταν ἐμφανίστηκε στήν Ἄγαρ, ἐκείνη ἀναγνώρισε ὅτι βρισκόταν στήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, καί ἀναφέρθηκε σ' αὐτόν ὡς «ὁ Θεός πού μέ βλέπει» (Γενέσεως 16:13). Μιλώντας στόν Ἀβραάμ στό ὄρος Μοριά, ὁ ἄγγελος εἶπε ὅτι ἦταν «ὁ Κύριος» (Γενέσεως 22: 16). Ὁ Ἰακώβ ἄκουσε τόν ἄγγελο νά συστήνεται ὡς «ὁ Θεός τῆς Βαιθήλ» (Γενέσεως 31: 11-13). Ὅταν εὐλόγησε τόν Ἰωσήφ, ὁ Ἰσραήλ χρησιμοποίησε ἐναλλακτικά τά ὀνόματα «ὁ Θεός» καί «ὁ ἄγγελος» (Γενέσεως 48:15-16). Στή φλεγόμενη βάτο φανερώθηκε «ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου» (Ἐξόδου 3:2), ἀλλά ὁ Μωυσῆς «σκέπασε τό πρόσωπό του, γιατί φοβόταν νά κοιτάξει τόν Θεό» (Ἐξόδου 3:6). Ὁ Κύριος πού προπορευόταν τοῦ Ἰσραήλ σέ μία στήλη νεφέλης (Ἐξόδου 13 :21) δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν «ἄγγελο Κυρίου» (Ἐξόδου 14:19).
Ὁ Γεδεών φοβήθηκε ὅτι θά πεθάνει ἐπειδή, βλέποντας τόν ἄγγελο Κυρίου, εἶχε δεῖ τόν Θεό (Κριτῶν 6:22- 23). Ὁ ἄγγελος Κυρίου εἶπε στόν Μανωάχ ὅτι τό ὄνομά του εἶναι «θαυμαστός» (Κριτῶν 13: 18), ἕνα ἀπό τά ὀνόματα τοῦ Χριστοῦ (Ἡσαΐου 9:6). Ὅταν ὁ Ἰακώβ πάλεψε μέ τόν ἄγγελο, πάλεψε μέ τόν Θεό (Ὠσηέ 12:3-4). Αὐτά ἀποτελοῦν πειστικές ἀποδείξεις γιά τό γεγονός πώς ὅταν ἀναφέρεται ὁ ἄγγελος Κυρίου στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἀναφορά στή θεότητα.
Τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Τριάδος εἶναι ὁ ὁρατός Θεός τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ ἄγγελος Κυρίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης δέν ἐμφανίζεται πιά μετά τήν ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λέξη πού μεταφράζεται Ἄγγελος καί στίς δυό Διαθῆκες σημαίνει «ἀγγελιοφόρος» πρόκειται γιά τόν Ἀγγελιοφόρο τοῦ Κυρίου. Συνεπῶς, ὅπως εἶναι «ἄγγελος» μόνο ὡς πρός τήν ὑπηρεσία πού ἐπιτελεῖ.
Πρῶτοι ἀπό ὅλα τά δημιουργήματα κατά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας δημιουργήθηκαν οἱ Ἄγγελοι ἐκ τοῦ μηδενός ἀπό τόν Θεό (Κολοσσαεῖς α΄, 16). Ἔργο τῶν ἀγαθῶν Ἀγγέλων εἶναι ἀφ’ ἑνός μέν ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ διακονία στήν διακυβέρνηση τοῦ κόσμου καί ἡ ὅλη ἐκπλήρωση τοῦ θείου θελήματος, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἡ προστασία τῶν ἀνθρώπων καί ἡ χρησιμοποίησή τους ἀπό τόν Θεό «γιά νά ὑπηρετοῦν ἐκείνους πού πρόκειται νά κληρονομήσουν τήν αἰώνια ζωή» (Ἑβραίους α΄, 14).
Στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη παρακολουθοῦμε μέ θαυμασμό τήν πορεία τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ. Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς Δημιουργίας αὐτοί πρωτοστατοῦν στή χαριτόβρυτη Ἐδέμ, φυλάσσοντας τίς πύλες τοῦ Παραδείσου μέ τό πλῆθος τῶν Ἀγγέλων, πού ἀσίγητα ὑμνοῦν τήν Τρισήλιο Θεότητα. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἐμφανίζεται ὡς ὁ δυνατός, ὁ ἄρχων πολεμιστής καί διώκτης παντός κακοῦ, πού κατά τήν ἐπανάσταση τοῦ Ἑωσφόρου ἀναφωνεῖ πρός τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων τό βροντερό: «Στῶμεν καλῶς», πού σήμαινε τήν ὑποταγή στόν μέγα Κυβερνήτη τοῦ Ἀπείρου. Στέλλεται στόν Ἀβραάμ, ἐντολοδόχος στή θυσία τοῦ Ἰσαάκ, καί κρατᾶ τό χέρι τοῦ πατέρα, καθώς ἑτοιμάζεται νά βυθίσει τό μαχαίρι στόν τράχηλο τοῦ παιδιοῦ. Σώζει τόν Λώτ καί τήν οἰκογένειά του ἀπό τό πῦρ τῶν Σοδόμων, λυτρώνει τόν πατριάρχη Ἰακώβ ἀπό τά δολοφονικά χέρια τοῦ Ἠσαῦ. Προπορεύεται ὡς ὁδηγός καί προστάτης στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ κατά τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν Αἰγυπτίων καί μέ τή στήλη τοῦ πυρός καί τῆς νεφέλης διευκολύνει τήν ὁδοιπορία του στήν ἔρημο. Στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, ὅταν τόν ἐρωτᾶ ποιός εἶναι, ἀπαντᾶ μέ ἀληθινή μεγαλοπρέπεια: « Ἐγώ Ἀρχιστράτηγος Κυρίου νυνί παραγέγονα». Ἐμψυχώνει τόν Γεδεών καί τόν Δανιήλ, ὅταν μπροστά σέ ὑπέρτερους ἐχθρούς στέκουν ἀδύναμοι. Τό ὄνομά του συμβολίζει τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί ἡ παρουσία τοῦ χαρίζει νικηφόρα τρόπαια κατά τῶν ἐναντίων καί χαλυβδώνει τήν ψυχή στόν ἀγώνα κατά τοῦ κακοῦ. Εἶναι ἐκεῖνος, πού στέκει στήν ἐπιθανάτια κλίνη τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά ὁδηγήσει τήν ψυχή του στόν κόσμο τῆς αἰωνιότητος.
Ἄν αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχιστράτηγος πολεμιστής μέ τήν πύρινη ρομφαία, ἰσότιμος στέκει ὁ πανεύμορφος Ἀρχάγγελος τῆς χαρᾶς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ὁ θαυμαστός Γαβριήλ, πού τ’ ὄνομά του σημαίνει «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Στήν Παλαιά Διαθήκη φανερώνεται στό ὅραμα τοῦ Δανιήλ κι’ ἀκόμα προλέγει στόν ἴδιο τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ ὕστερα ἀπό τετρακόσια ἐνενήντα χρόνια (ἑβδομήκοντα ἑβδομάδας ἐτῶν). Τόν βλέπομε ἰδιαίτερα νά πρωτοστατεῖ στήν Καινή Διαθήκη, ὅταν φέρνει τό μήνυμα τῆς χαρᾶς στόν πρεσβύτη Ζαχαρία, ἀναγγέλλοντάς του τή γέννηση τοῦ Προδρόμου. Παίρνοντας μέρος στό μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, διασχίζει τά γαλάζια πλάτη καί κατεβαίνει στή Ναζαρέτ καί προσφέρει τόν χαιρετισμό τῶν Οὐρανῶν στήν ἁγνή Μαρία, φέρνοντας καί τό μεγάλο μήνυμα τῆς σωτηρίας μέ τήν γέννηση τοῦ Κυρίου.
