«Ζῶν γάρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ»
Δημοσιεύθηκε 11 Δεκεμβρίου 2026
Μιὰ ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς πτώσεως τῶν ἀνθρώπων στὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἔκπτωσή τους ἀπὸ τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν Θεό, εἶναι ἡ ἄγνοια, ποὺ σκότισε τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατέστησε τὸν ἄνθρωπο τυφλὸ καὶ κωφὸ πνευματικά.
῾Ο Θεὸς ὅμως δὲν ἐγκατέλειψε τὸ δημιούργημά Του καὶ ἐνεργώντας μὲ διάφορους τρόπους παιδαγώγησε τὸν ἄνθρωπο, ὑπενθυμίζοντάς του τὸν νόμο Του. ῎Ετσι τοῦ ἔδωσε πνευματικὸ κριτήριο γιὰ τὸ τί εἶναι ἀρετὴ καὶ τί κακία. Τὸ ἔργο αὐτὸ ὁλοκλήρωσε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός, καὶ τὸ ἐπεσήμανε, ὅταν τελείωσε τὴν διακονία Του, μὲ τὰ λόγια «εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν» (᾿Ιωάννου ιε´ 23). Γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀναφέρει ὁ ἀπόστολος Παῦλος·
«῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ζωντανὸς καὶ δραστικός, πιὸ κοφτερὸς καὶ ἀπὸ κάθε δίκοπο σπαθί· εἰσχωρεῖ βαθιά, ὣς ἐκεῖ ποὺ χωρίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ πνεῦμα, τὸ κόκκαλο ἀπὸ τὸ μεδούλι, καὶ κρίνει τοὺς διαλογισμοὺς καὶ τὶς προθέσεις τῆς καρδιᾶς. Δὲν ὑπάρχει δημιούργημα στὸν κόσμο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸν Θεό· ὅλα εἶναι γυμνὰ καὶ φανερὰ μπροστὰ στὰ μάτια του· σ᾿ Αὐτὸν θὰ δώσουμε λόγο» (῾Εβραίους δ´ 12-13). ῾Οδηγούμενοι ἀπὸ τὸν ἀποστολικὸ αὐτὸ λόγο θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νὰ ρίξουμε τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ σὲ μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς μας, ὅπως τοῦ γάμου, τῆς οἰκογένειας, τῶν σχέσεων ἄνδρα καὶ γυναίκας, τῆς παρθενίας, τῆς τεκνογονίας, τῆς πατρότητας, τῆς μητρότητας, καὶ τῶν σχέσεων παιδιῶν μὲ τοὺς γονεῖς καὶ γονέων μὲ τὰ παιδιά. Τὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν τραγικότητα τῆς περιπέτειας τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων «ἐν τῇ πτώσει» καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς «ἐν Χριστῷ» καταξιώσεως καὶ πληρώσεώς της.
Ὁ μελετητὴς τῆς ἁγίας Γραφῆς, Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ὀφείλει νὰ γνωρίζει ὅτι τὰ θέματα τῆς ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου ὅπως αὐτὰ ποὺ προαναφέρθηκαν, ρυθμίζονται ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε ἐποχή, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ἕνα σκοπό, μὲ μία προοπτική, νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος «ἐν Θεῷ», σὲ κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Μετὰ τὴν πτώση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας τους μὲ τὸν Θεό ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ὁ Θεὸς ἀναλαμβάνει νὰ ἐπανορθώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος, νὰ τοῦ δώσει τὸ ἀρχέγονο κάλλος καθαίροντάς το ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν πονηρία καὶ νὰ τὸ ἐπαναφέρει στὴν ἔνδοξη κατάσταση ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξέπεσε.
Αὐτὴ ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπινου γένους διέρχεται ἀπὸ διάφορες φάσεις πτώσεως καὶ ἀνορθώσεώς του. ῾Ο Θεὸς καθοδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς δείχνει τὸν σκοπὸ καὶ τὸ τέλος τῆς πορείας τους. ῾Ο ἄνθρωπος ἄλλοτε ἀκολουθεῖ ἀποδεχόμενος τὴν «παιδεία Κυρίου» καὶ ἄλλοτε ἀπειθεῖ παραπαίοντας στὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. ῾Ο Θεὸς ὅμως δὲν μεταβάλλει τὶς ἀρχές Του, ὅσο ἔντονη καὶ ἂν εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ θελήματός Του ἀπὸ τοὺς ἀνθρωπους. Παραμένει ἀμετάβλητος καὶ ἀναλλοίωτος στοὺς αἰῶνες. Φροντίζει μὲ πατρικὴ στοργὴ τὸν πεσμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν ἐνισχύσει μὲ τὴν δύναμί Του, νὰ τὸν θεραπεύσει μὲ τὴν Χάρι Του, νὰ τοῦ δώσει νέες δυνάμεις γιὰ νὰ συνεχίσει τὸν ἀγώνα του δείχνοντας τὸν τελικὸ προορισμό του. Μερικοὶ ἄνθρωποι, ὅταν μελετοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, θεωροῦν, ὅτι οἱ νόμοι τοῦ Θεοῦ εἶναι πολὺ αὐστηροὶ καὶ δὲν προσιδιάζουν στὴν ἐποχή μας. Στὶς δύο αὐτὲς ἀπόψεις ἀπαντᾶμε ὡς ἑξῆς· οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἐξασφαλίζουν τὴν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ σὲ κάθε ἐποχή. ῾Η παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ φαίνονται αὐστηρὲς σ᾿ ὅσους ἔχουν ἐκτραπεῖ καὶ ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἐξέπεσαν ἢ ἐξετράπησαν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπανέλθουν στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ μὲ τὴν μετάνοιά τους. Βασικὴ διδασκαλία περὶ τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ὁ ῎Ιδιος μάλιστα ἀποκάλυψε, εἶναι ὅτι εἶναι ἀμετάβλητος στὴν φύση Του καὶ στὸ θέλημά Του. Μὲ τὶς ἐνέργειές Του ἐπιδιώκει νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ δεχθεῖ τὸ θέλημά του γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια σὲ κοινωνία μαζί Του, στὴν βασιλεία Του. ῞Ολες οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐκτίθενται στὴν ἱστορία τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου, σ᾿ αὐτὸ ἀποβλέπουν· νὰ καταστήσουν τὸν ἄνθρωπο ἱκανὸ νὰ ζήσει «ἐν Θεῷ», ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἄρουν τὸ ἐμπόδιο αὐτῆς τῆς κοινωνίας ποὺ εἶναι ἡ ἁμαρτία.
