Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ.

«Αὕτη ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή,

 ἵνα γινώσκωσι σέ τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν

καί ὅν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν».

(Ἰωάννου ιζ΄, 3 ἴδε καί  Α΄ Ἰωάννου ε΄,11)

                                                         

     Θά ἦταν ἀφόρητη δυστυχία ἡ ἀνθρώπινη ζωή, ὁ ἄνθρωπος μέ τίς ἐκπληκτικές διανοητοψυχικές καί πνευματικές του δυνάμεις, νά περιορίζεται μέσα στά στενά καί βραχέα ὅρια τοῦ ρέοντος χρόνου, περίπου ἑνός αἰώνα, διαβίωσής του στή γῆ καί μετά νά ἐρχόταν ἡ ἀνυπαρξία του, ἡ διάλυση τοῦ εἶναι του, ἡ ἐκμηδένισή του. Τί θά ὠφελοῦσαν οἱ ἀγῶνες του στή μικρή αὐτή γήϊνή διαδρομή του, μέ τίς θλίψεις, μέ τίς πικρίες, μέ τίς ἀγωνίες, μέ τίς προσπάθειες, μέ τίς ἀδικίες, μέ τίς ἀρρώστιες, μέ τίς διάφορες καταστροφές καί μέ τά τόσα ἄλλα ἀμέτρητα λυπηρά, μέ, ἀπέναντι σέ ὅλα αὐτά, ἐλάχιστες, ἀτελεῖς καί μετρημένες πραγματικές χαρές καί ἀπολαύσεις;

     Ἡ ἀθανασία, ἡ αἰώνια ζωή, λύνει τό ὑπαρξιακό  πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου κι ἀπαντᾶ στό δίλημμα, στό ἀδιέξοδό του, καί στό ἀσύμφορο τῆς ζωῆς του. Καί ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ Γνώση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

    Στόν παρόντα περιορισμένο φυσικό κόσμο, ἡ γνώση γενικά εἶναι θεμελιῶδες καί μοναδικό χάρισμα τοῦ ἀνθρώπου καί γνώρισμα. Καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι «τό μέτρον πάντων χρημάτων» κατά τούς ἀρχαιοέλληνες προγόνους μας. Ὁ διφυής ἄνθρωπος μέ τό σῶμα του καί μέ τήν ψυχή του. Στό Χριστιανικό βίωμα ὁ ἄνθρωπος, «προσδοκᾶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Πρότυπο τῆς αἰώνιας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἱστορικός Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, πού μέ ἀθάνατη, ψυχή καί σῶμα, ἀνανεωμένο μετά τήν Ἀνάστασή Του, μέ ἄφθαρτο, πνευματικό σῶμα, ἐφανερώθηκε ἐννέα φορές σέ μαθητές καί μαθήτριές Του, καί πού ἔμπαινε κι ἔβγαινε «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», καί πού ἔπειτα μ’ αὐτό Ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Τί παρήγορο, ἀλλά συγχρόνως καί ἱστορικό πρότυπο ἀθανασίας στό Χριστιανισμό, ἡ ἀθάνατη διάρκεια τοῦ ἀνθρώπου, ἀκέραιου καί μέ τήν ψυχή του καί μέ τό σῶμα του! Καθώς καί ἡ πορεία τῆς χωρίς τέλος πνευματικῆς ἐξέλιξης τοῦ κάθε βιωματικοῦ καί γενικά τοῦ κάθε σωζόμενου πιστοῦ στήν εἴσοδο τῆς βαθμιαίας Γνώσης τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεωρίας τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοπτίας, τῆς Μέθεξης, τῆς ἀγαπητικῆς Κοινωνίας, πού κι ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο χαρίστηκε ἀπ’ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ ἀρκετούς, ὅπως π.χ. στόν Ἀπόστολο Παῦλο, «ἀναβάντα μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί ἀκούσαντα ἄρρητα ρήματα» (Β΄ Πρός Κορινθίους ιβ΄, 4), καί σέ πολλούς ἄλλους

    Ἡ Γνώση τοῦ Θεοῦ αὐτή πού σπέρνεται κι ἀρχίζει ἀπό ἐτοῦτο τόν κόσμο, σάν βίωμα Χριστιανικό, λαμβάνεται καί χαρίζεται σάν «οἰκία τοῦ Πατρός», στόν Παράδεισο, στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού ἀρχίζει ἀπό τήν παροῦσα ζωή σάν στράτευση καί καταλήγει στόν οὐρανό σάν ἔπαθλο γιά τόν καθένα, τόσον ὅσο μπορεῖ αὐτός καί ἀξίζει νά τή δέχεται καί νά τήν οἰκειοποιεῖται. Καί ἐκείνη ἡ ἀπόκτηση ὁρίζεται ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ τῆς ὑπέρφαντης Ἀγάπης, πού εἶπεν, «ἐν τῇ Οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου Μοναί πολλαί εἰσιν» (Ἰωάννου ιδ΄, 2). Ὅλα δέ αὐτά, σέ χρόνο ἀτέρμονα καί αἰώνιο θά ἀποκτῶνται ἀπό τόν καθένα, στούς νοητούς αὐτούς χώρους, μεταφυσικά, ὑπερβατικά, μέ διατήρηση αἰωνίως καί ἀτελευτήτως στήν ἀκέραια, μᾶλλον δέ τελειοποιημένη, μορφή τῆς προσωπικότητάς του, μέ τήν ψυχή καί μέ τό τέλειο σῶμα Του, χωρίς τό φόβο τοῦ φτασίματός Του σέ κάποιο τέλος πού θά ἦταν πέρας ἡ κόρος, γιατί ἡ ἀληθής καί ἀπόλυτη Γνώση τῶν Βαθέων του Θεοῦ, εἶναι δυνατότης μόνον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄  Πρός Κορινθίους β΄,10).

     Ἀλλ’ αὐτή ἡ βαθμιαία ἀποκτώμενη, ἀπό τόν ἄνθρωπο, Γνώση τοῦ Θεοῦ, Γνώση τῶν μυστηρίων καί τῆς φωτοχυσίας τῆς Θεότητας, χωρίς τέλος, εἶναι ἡ ἀσίγαστη καί ἀτέλευτη πρόοδος καί ἄνοδος τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ παρηγοριά του καί τό μόνο ἀντιστάθμισμα στήν πρόσκαιρη παροῦσα ζωή, εἶναι ἡ καταξίωσή του, εἶναι ὁ πραγματικός προορισμός του, πού κατευθύνεται ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα, γιά νά γνωρίση, (μέ πλήρη καί τέλεια τήν προσωπικότητά του καί τήν ἀνθρώπινη ὑπόστασή του), καί νά ἐμβαθύνει ἀσταμάτητα, καί νά γνωρίζει μέ ἄφατη καί ἀταλάντευτη ἀγαλλίαση «τόν μόνον ἀληθινόν Θεόν» καί τόν ἀπεσταλμένο Θεάνθρωπον Ἰησοῦ Χριστό, μέσα σέ ἐπίσης ἀτελεύτητη δοξολογία.

     Ἀντίθετα, ὅμως, Ἀλλοίμονο! Τό χάσιμο τῶν πάρα πάνω ἀπό τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ πνευματικός του θάνατος, ἡ στέρηση τῆς Γνώσης τοῦ Θεοῦ, ἡ πνευματική του καταδίκη, ἡ αἰώνια Κόλασή του, ἡ ἀδυναμία Κοινωνίας δηλ. ἐπικοινωνίας του μέ τήν Θεότητα.

    Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα πού ἀπηύθυναν κάποτε στόν Ἰησοῦ, «τίς ἄρα δύναται σωθῆναι» (Ματθαίου ιθ΄, 25), μπορεῖ νά ἐρωτηθεῖ καί σήμερα μέ τή διατύπωση, τί θά γίνουν τόσοι καί τόσοι ἔξω ἀπό τή χάρη τῆς Ἐκκλησίας, τόσοι αἱρετικοί ἀλλόθρησκοι, ἄθεοι καί ἄθρησκοι, θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ ἴδια πού ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός «οὐχ ὑμῶν ἔστιν γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πράξεων α΄, 7) διότι «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστι παρά τῷ Θεῶ», (Λουκᾶ ιη΄, 27) καί ἀκόμη, ἡ ἔννοιά του ὅτι «οὐκ ἀδυνατήση παρά τῷ Θεῶ πᾶν ρῆμα» (Λουκᾶ α΄, 37).

20181205 165004

Ιερά Μητρόπολη

Καισαριανής Βύρωνος & Υμηττού

Φορμίωνος 83

16121, Καισαριανή

Τηλ. : 210 7224123 - 210 7237133

Fax : 210 7223584

email :info@imkby.gr

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

images