Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐπισκοποκεντρικό. Ὁ Ἐπίσκοπος εὑρίσκεται στό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν. Καθιστάμενος μέ τήν χειροτονία διάδοχος τῶν Ἀποστόλων διαχειρίζεται ὡς πιστός καί φρόνιμος οἰκονόμος τήν ποικίλη Χάρη τοῦ Θεοῦ γιά τήν οἰκοδομή καί αὔξηση τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν κατάρτιση τῶν πιστῶν γιά τήν ὀργάνωση τῆς πνευματικῆς καί πομαντικῆς διακονίας στήν Ἐπισκοπή του, ἔχοντας συνεργούς του τούς Πρεσβυτέρους καί Διακόνους. Αὐτός ἀποτελεῖ τό ὁρατό κέντρο τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς Ἐπισκόπους δέν ὑφίσταται Ἐκκλησία.
Γιά τήν θέση τοῦ Ἐπισκόπου στήν Ἐκκλησία ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος, ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, ἀποστολικός Πατέρας τοῦ Β΄ αἰῶνος μ.Χ. καί μαθητής καί ἀκροατής τοῦ Ἁγίου ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, διδάσκει ὅτι:
«Ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω, ὥσπερ ὅπου ἄν ᾗ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ καθολική Ἐκκλησία· οὐκ ἐξόν ἐστιν χωρίς τοῦ ἐπισκόπου οὔτε βαπτίζειν οὔτε ἀγάπην ποιεῖν ...καλῶς ἔχει Θεόν καί ἐπίσκοπον εἰδέναι» (Πρός Σμυρναίους 8-9 Migne P.G. 5, 713)
Περί του ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία διακρατεῖ σταθερῶς κατά τήν διαδρομή τῶν αἰώνων τήν παλαιοχριστιανική διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, ἐπισκόπου Ἀντιοχείας, ὅπως ἀναφέρεται στήν Ὁμολογία τοῦ Δοσιθέου Ἱεροσολύμων.
«Τό ἐπισκοπικόν ἀξίωμα οὕτως ἐστίν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναγκαῖον ὥστε χωρίς αὐτοῦ μή δύνασθαι μήτε Ἐκκλησίαν μήτε χριαστιανόν τινα ἤ εἶναι ἤ ὅλως λέγεσθαι· αὐτός γάρ ὁ ἀξιωθείς ἐπίσκοπος εἶναι, ὡς ἀποστολικός διάδοχος..., ζῶσα ἐστίν εἰκών τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς... οὕτω δέ αὐτοῦ τό ἀναγκαῖον ἐννοοῦμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τήν ἀναπνοήν καί ἐν τῷ αἰσθητῷ τούτῳ κόσμον τόν ἥλιον...ὅ, τι Θεός ἐν τῷ οὐρανῷ τῶν πρωτοτόκων Ἐκκλησία καί ἥλιος ἐν τῷ κόσμῳ τοῦτο ἕκαστος ἀρχιερεύς ἐν τῇ κατά μέρος Ἐκκλησίᾳ». (Ἐν Ἰωάννου Καρμίρῃ: Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Β΄, σελ. 752/3).
