Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ- Λουκᾶ ιγ΄ 10-17

Ἡ θρησκευτική Ὑποκρισία

Στήν Εὐαγγελική περικοπή πού θα ἀκούσουμε τήν Κυριακή στίς Ἐκκλησίες μας, ὁ Κύριος μας ἐπιτελεῖ ἕνα θαῦμα καί θά περίμενε κανείς τόν θαυμασμό ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί τήν ἔκφραση τῆς πίστεώς τους στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὅμως, ὅπως καί σήμερα συμβαίνει, ὁ ἀρχισυνάγωγος δέν συγκινεῖται ἀπό τό θαυμαστό γεγονός ἀλλά ἐκφράζει τήν ὑποκρισία του καί τήν ἀπιστία του πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό. Δέν τόν ἐνδιαφέρει ἄν ἕνας ἄνθρωπος θεραπεύτηκε ἀλλά ἡ ἡμέρα πού γίνεται τό θαῦμα. Δέν διακρίνει ὅτι μπροστά του ἔχει τόν κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἀλλά ἐμμένει στό γράμμα τοῦ νόμου τό ὁποῖο δέν σώζει.

Ἐξ αἰτίας τῆς ἀφορμῆς τῆς διηγήσεως τοῦ Εὐαγγελίου, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νά μιλήσουμε σήμερα γιά αὐτήν τήν ὑποκρισία πού ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει καί σήμερα καί ταλαιπωρεῖ πολλούς. Τήν ὑποκρισία πού προκάλεσε τήν ἀγανάκτηση τοῦ Ἰδίου τοῦ θεανθρώπου καί στηλίτευσε αὐστηρά.

Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ ὑποκρισία γενικῶς εἶναι καταδικαστέα καί προκαλεῖ τήν ἀπέχθεια καί τήν ἀποστροφή. Ἡ θρησκευτική ὅμως ὑποκρισία εἶναι ἀπαίσια καί ἀποκρουστική γιατί ἐνέχει τήν ἐκμετάλλευση τῶν ἱερῶν καί ὁσίων, ἀπό ἐκείνους πού δῆθεν ἐνδιαφέρονται γι’ αὐτά. Μελετώντας κανείς τά Ἱερά Εὐαγγέλια θά διαπιστώσει ὅτι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ἀρκετά ἐπιεικής μπροστά σέ μεγάλα καί σημαντικά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων. Ἔδειξε τήν φιλανθρωπία του καί μέ στοργή χάιδεψε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων γιά νά τούς ὁδηγήσει στήν μετάνοια. Ἤθελε νά τούς κάνει νά συναισθανθοῦν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί νά κατανοήσουν τά σφάλματα τά ὁποῖα εἶχαν διαπράξει.

Ὅμως ὁ Κύριός μας στέκεται μέ σκληρότητα καί δείχνει τήν ἀγανάκτησή του μπροστά σέ μία τέτοια κατάσταση τῶν ἀνθρώπων. Αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι σέ ὅλους μας γνωστή, ὅταν ὁ Κύριος χτύπησε τούς Φαρισαίους μέ τά σκληρά ἐκεῖνα οὐαί, χτυπώντας ἔτσι τήν θρησκευτική ὑποκρισία ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Μᾶς δηλώνει μ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Κύριος μας τήν βαρύτητα πού ἔχει ἤ καλλίτερα τό μέτρο τῆς βαρύτητας πού ἔχει αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ ὑποκρισία καί πόσο βάναυσα ταλαιπωροῦν τούς ἀνθρώπους αὐτοί πού τήν μεταχειρίζονται πρός ἴδιον ὄφελος.

Οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι μπλεγμένοι στά δίχτυα τῆς ὑποκρισίας (θρησκευτικῆς) ἔχουν μία ψυχική διαστροφή πού τούς ὁδηγεῖ σέ σημεῖο ἀληθινῆς θεομπαιξίας. Θέλουν νά φαίνονται, ἔχουν δηλαδή μία τέλεια σκηνική παρουσία, ὡς εὐσεβεῖς καί ἅγιοι, ἐνῶ στήν οὐσία εἶναι κούφιοι καί ψυχροί. Ὁ θρησκευτικός ὑποκριτής εἶναι ἕνα τραγικό πρόσωπο πού ἔχει ὡς προπέτασμα τήν εὐσέβεια. Ἡ εὐσέβεια ὅμως αὐτή εἶναι στήν οὐσία εὐσεβοφάνεια πού προσπαθεῖ νά καλύψει ἐπιδιώξεις θεοστυγεῖς καί θεομάχους.

Μέσα στήν σύγχρονη ἐποχή πού ζοῦμε δέν ἔλειψαν ποτέ αὐτοί, πού θέλουν νά καλύψουν τήν πνευματική τους γυμνότητα μέ τήν μάσκα – προσωπεῖο τῆς θρησκευτικότητας καί νά ἐκμεταλλευθοῦν στήν ἱερότητά τους. Καί ὅπως οἱ ὑποκριτές τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου μας ἔραναν τό κεφάλι τους μέ στάχτη, γιά νά δείξουν τήν ἐξουθένωσή τους χάρι τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, ἔτσι καί οἱ σύγχρονοί μας ὑποκριτές προσφεύγουν σέ δῆθεν ταπεινολογίες, γιά νά ἑλκύσουν τόν οἶκτο μας.

Καθώς καθημερινά βρίσκουμε τέτοιους εἴδους ἀνθρώπους στήν  ζωή μας καταλαβαίνουμε τόν μεγάλο πειρασμό πού περνάει γιά χάρη τους ἡ Ἐκκλησία. Γιατί λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού μποροῦν νά διαχωρίσουν τό γνήσιο ἀπό τό ψεύτικο καί τήν ἀπομίμηση καί ἔτσι συγχέουν θεσμούς καί πρόσωπα, βγάζοντας λανθασμένα συμπεράσματα.

Θά περίμενε βέβαια κανείς ὅτι μέσα στό χῶρο τῆς δικῆς μας θρησκείας τό φαινόμενο αὐτό θά ἦταν ἄν ὄχι ἀνύπαρκτο, τουλάχιστον σπάνιο. Αὐτό ὅμως συμβαίνει γιατί ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀσχημονοῦν καί κοροϊδεύουν ἀκόμα καί μπροστά στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἄρα ἡ βάση τῆς ὑποκρισίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί ὄχι ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νά λουσθεῖ στίς σωτήριες καί κρυστάλλινες πηγές τῆς χάριτος. Ὁ ὑποκριτής ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ τόν ἐγωτικό του χαρακτήρα πού τόν ὁδηγεῖ σέ μία στείρα καί ἀνενεργό θρησκευτικότητα. Ὁ ὑποκριτής φοράει τήν μάσκα τοῦ εὐσεβή καί τοῦ ἁγίου καί στήν οὐσία ἐκφράζει τήν ὕβρη ἀπέναντι στόν Θεό καί τήν κακοήθεια ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους.

Ἄν θά περιοριζόταν αὐτή ἡ ἀρρωστημένη κατάσταση ὁ ἀρχέκακος διάβολος θά ἔχανε ἕνα σημαντικό ὅπλο μέ τό ὁποῖο πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία. Καί ἔτσι ἡ γνήσια εὐσέβεια μέ τήν εἰλικρινή ταπείνωση θά ἔσωζε καί θά ἀνέβαζε τόν ἄνθρωπο στόν οὐρανό.