Κήρυγμα γιά Κυριακή των Βαίων
«Ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν αὐτῷ καί ἔκραζον· ὡσαννά»
Σαν πελώρια κύματα τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν τον Μεσσία. «Ὡσαννά!», ξεσπούν ουρανομήκεις οι ζητοκραυγές. Δόξα και τιμή στο Σωτήρα που φθάνει «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ο Ιησούς γνωρίζει πόσο θολές είναι οι πηγές του ενθουσιασμού του όχλου, πόσο επιφανειακά τα αισθήματά του. Τα γεγονότα που ακολούθησαν υπογράμμισαν με αφάνταστη τραγικότητα την αλληλοπρόσαλλη και εγωπαθή ψυχολογία των μαζών. Όταν είδαν ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν, ότι ο Ιησούς δεν ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ο ενθουσιασμός μεταβλήθηκε σε αποκαρδίωση και περιφρόνηση. Οι πολλοί τον εγκατέλειψαν, αρκετοί δεν δίστασαν να σμίξουν τις φωνές τους, με τους φανατικούς εχθρούς Του μπροστά στον Πιλάτο: «Ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν!».
Αυτή η ψυχολογία των μεταπτώσεων δεν υπήρξε αποκλειστικότητα των Εβραίων. Χαρακτηρίζει πολλούς λαούς και άτομα.
Τραγικές μεταπτώσεις ταλαιπωρούν την ψυχή μας και σε πολλές φάσεις της προσωπικής μας θρησκευτικής ζωής. Ας αναλογισθούμε κριτικώτερα μερικές πλευρές της συμπεριφοράς μας: Όταν από την μία μεριά εδώ στον ναό, ευλογούμε τον Θεό και αύριο πάνω στην εργασία μας καταπατούμε τον νόμο του, δεν βαδίζουμε στα ίχνη του Ιουδαϊκού όχλου ; Όταν σήμερα οικογενειακώς υμνούμε την αγάπη του και αργότερα πάνω στα θέματα της περιουσίας, της ρυθμίσεως των διάφορων οικογειακών ζητημάτων αφήνουμε να μας κατευθύνουν οι εχθροί του- το πείσμα και το μίσος- δεν κάνουμε το ίδιο; Όταν αυτή την εβδομάδα προσκυνούμε το Σταυρό και τα Πάθη του και τις άλλες ρίχνουμε στο βόρβορο την ψυχή μας, που τις έπλυνε με το τίμιο αίμα Του, δεν παρουσιάζουμε φρικτή εικόνα μεταπτώσεων ; Όταν σήμερα υψώνουμε ικετευτικά τα βλέμματά μας στον Νυμφίο Χριστό, και αργότερα τα εκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες οργής εναντίον των αδελφών μας, που είναι αδελφοί του Χριστού, μέλη του μυστικού Σώματός Του, δεν κάνουμε κατουσίαν κάτι παρόμοιο; Όταν από την μία μεριά μας κρατάμε πανηγυρικά τα βάγια και την λαμπάδα της Αναστάσεως και κατόπιν στην καθημερινή βιοπάλη παίρνουμε το ψεύτικο μέτρο, τον παρόνομο τόκο, την πέννα της συκοφαντίας για να μουτζουρώσουμε την υπόληψη του άλλου, δεν μιμούμεθα ουσιαστικά την άθλια στάση των εβραϊκών μαζών; Η μήπως νομίζετε, αδελφοί μου ότι περισσότερο στοίχισαν στον Κύριο η οχολοβοή του μίσους που τον τύλιξε εμπρός στο Πραιτώριο από την φοβερή βοή των παθών που ζητούν την θανάτωσή του στο χώρο της καρδιάς;
Η αιτία άραγε της παράξενης αυτής συμπεριφοράς ποιά να’ ναι ; Μας αποκαλύπτει αρκετά καθαρά η ψυχολογία των Ιουδαίων της εποχής του Χριστού. Είχαν παρεξηγήσει τον Ιησού και την αποστολή Του.
Τον είδαν σαν υπηρέτη των ονείρων τους. Πίστεψαν προς στιγμήν ότι με την βοήθειά Του θα πραγματοποιούσαν τους μάταιους πόθους και τις κοσμικές επιθυμίες τους. Τον είδαν σαν επίγειο ηγεμόνα που θα αναστήσει την βασιλεία του Δαυΐδ, που θα συντρίψει τον ζυγό των Ρωμαίων. Βεβαίως ο Κύριος επανειλημμένως είχε εξηγήσει ότι η βασιλεία Του ήταν πνευματική. Όμως οι Εβραίοι απομώνοσαν εκείνα που τους άρεσαν περισσότερο. Έτσι είδαν την πρόσφατη ανάσταση του Λαζάρου που επισφράγισε με τον πανηγυρικότερο τρόπο την σειρά των θαυμάτων του Ιησού. Πολλοί Γαλιλαίοι προσκυνητές θυμόταν με ρίγος ενθουσιασμού το άλλο μεγάλο θαύμα στην ακρογιαλιά της Γεννησαρέτ, όπου τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια χόρτασαν 5.000 άνδρες, χωρίς να υπολογισθούν οι γυναίκες και τα παιδιά. Ένας τέτοιος βασιλιάς τους χρειαζόταν που να μπορεί να συντηρεί με το τίποτε το λαό Του και να ανασταίνει στο πόλεμο τους στρατιώτες του.
Παροίμιες εγωϊστικές καταστάσεις, αντιλήψεις και επιθυμίες δεν έπαψαν να κρύβωνται κάτω από τους ύμνους των ανθρώπων για τον Ιησού Χριστό. Πολλοί τον βλέπουν όχι τόσο σαν λυτρωτή πνευματικό αλλά σαν εκπληρωτή των περί ευτυχίας τους ονείρων. Τον αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά με μία πρωτόγονη θρησκευτικότητα, όπως διάφοροι εθνικοί τους θεούς τους. Με την προσδοκία ότι τελικά η ευσέβειά τους θα τους εξασφάλιζε επιτυχία στην δουλειά τους, υγιεία, υλικά αγαθά. Με μίαν τέτοια αντίληψη καθαρά εμπορική. Δίνω για να μου δώσεις. Αρέσει ο λόγος του Χριστού όταν μιλά για ενίσχυση στις θλίψεις, για ειρήνη και ελπίδα. Δημιουργεί όμως αντιδράσεις στην ψυχή, όταν απαιτεί τιμιότητα, δικαιοσύνη, αγιότητα, ανεξικακία. Ο Κύριος βεβαίως δεν αρνήθηκε την συμπαράσταση στην καθημερινή μας ζωή. «Ζητεῖτε πρώτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμίν» βεβαίωσε. Όμως πολλοί διαφωνούν : «Ἀρκετά ἀκούσαμε γιά πνευματικά ἀγαθά. Ἐμεῖς εἴμαστε ρεαλιστές. Θέλουμε δύναμη, χρυσάφι. Ἀφοῦ δέν μᾶς δίνεις, δέν εἶσαι ὁ Μεσσίας μας». Εκείνος που εμείς περιμένουμε και θέλουμε. «Πιλάτε! ἡγεμών ἐαυτέ μας- ἄρον, ἄρον σταύρωσον αὐτόν!».
Μήπως όμως είμαστε πολύ αυστηροί στην ανθρώπινη φύση; Μπορεί κανείς να είναι πάντα σταθερός στην αφοσίωσή του, χωρίς κυματισμούς και αυξομοιώσεις ; Εξαρτάται. Υπάρχουν άλλωστε πολλών ειδών μεταπτώσεις. Ακόμη κι αυτοί που πιστά ακολούθησαν τον Χριστό, οι μαθητές και οι απόστολοί Του παρουσίασαν πτώσεις. Κι αυτή η εβδομάδα θα μας θυμίσει πολλές αδύνατες στιγμές τους. Είναι όμως άλλο οι μεταπτώσεις αυτών που στο βάθος αγαπούσαν τον Χριστό και άλλο οι ματαπτώσεις αυτών που στο βάθος αγαπούν τον εαυτό τους και βλέπουν απλώς τον Ιησού σαν χρήσιμο βοηθό για την πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Οι πρώτοι και αν περάσουν μία φάση απογοητεύσεων και αδυναμίας θα ξαναβρούν με την χάρη Του το πρόσωπό Του και κάποτε μάλιστα πιο καθαρά. Οι δεύτεροι χάνουν οριστικά, γιατί νομίζουν ότι δεν τον χρειάζονται πια, μία και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Όταν οι μεταπτώσεις μας ανήκουν στην πρώτη περίπτωση, ας μην χάνουμε το ηθικό μας. Πριν από εμάς τις έζησαν οι μαθητές του Χριστού μεγάλης αξίας όπως ο Πέτρος και ο Θωμάς. Προς στιγμήν λύγισαν αλλά οι μεταπτώσεις τους δεν εξελίχθηκαν σε μόνιμη πτώση. Στις κρίσιμες στιγμές ο Χριστός τους βοήθησε να συναισθανθούν, να συνέλθουν. Θα κάνει το ίδιο και με μας εφόσον στο βάθος η αγάπη μας και η εμπιστοσύνη μας στρέφονται σ’ Εκείνον και όχι στα όνειρα του συμφεροντολόγου εαυτού μας.
