Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (15.10.2023)

Οἱ παραβολές τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοί ἀδερφοί, ἔχουν μέσα τους βαθιά καί σωτήρια νοήματα. Οἱ πιό πολλές δέν ἐξηγήθηκαν ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό. Μερικές ἔχουν στό τέλος μιά φράση, προβολέα, πού φωτίζει τά πολύτιμα νοήματά τους. Ὑπάρχει, ὅμως, καί μιά, αὐτή  πού μόλις ἀκούσαμε, ἡ ὁποία εἶναι ἀποκρυπτογραφημένη καταλεπτῶς, δοσμένη συγχρόνως σέ μιά ἑρμηνευτική παραφράση. Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί τά διάφορα κομμάτια γῆς, ὅπου πέφτει μέ ποικίλα στό καθένα ἀποτελέσματα, εἶναι οἱ λογῆς -λογῆς ψυχές. Δέν τό δέχονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ἴδιες προϋποθέσεις, κάτω ἀπό τίς ἴδιες συνθῆκες.

 Ὁ μυστηριώδης αὐτός σπόρος εἶναι ἕνας καί μοναδικός. Ἔχει πάντα τήν ἴδια ἀδιάφθορη καί ἐξαίσια  ποιότητα, τήν ἴδια γονιμοποιό δύναμη. Καί πέφτει πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις μέ ἁπλοχεριά ἀπό τόν θεῖο σπορέα, ἀπό τόν οὐράνιο γεωργό.

Δέν πιάνει, ὅμως, παντοῦ τό ἴδιο. Μάλιστα, στά πιό πολλά μέρη σπέρνεται, χωρίς κανένα ὄφελος. Ἡ σπατάλη, μέ τήν ὁποία ρίχνετε ἐδῶ καί ἐκεῖ, δέν βρίσκει ἀνταπόδοση καί χάνεται ἔτσι μεγάλη ποσότητά του. Ἀκένωτο εἶναι τό διπλό δισάκι, ἡ Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, ἀπ’ ὅπου, στό κύλημα  τῶν αἰώνων, ἀέναα σκορπίζεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά μονάχα σέ ἕνα ὁρισμένο τμῆμα τοῦ μυστικοῦ χωραφιοῦ τῶν ψυχῶν εἶναι «ἡ γῆ ἡ αγαθή» ὅπου φυτρώνει ὁ σπόρος καί ἀποδίδει. Σέ ὅλα τά ἄλλα, γιά διάφορες αἰτίες, ἡ σπορά πάει χαμένη.

Νά, πρῶτα πρῶτα ἡ γῆ πού δέν ἔχει ἰκμάδα, ἐκείνη πού μέ χαρά δέχονται τόν λόγο, κατανύττονται, εἶναι ὅλο ἐνθουσιασμό χαρά καί συγκατάθεση, ἐπιδοκιμασία, ἔξαρση, ἀλλά μέ τόν πρῶτο πειρασμό μέ τήν πρώτη θλίψη, τόν ξεχνοῦν, τόν ἀρνοῦνται, τόν παραδίνουν. Μοιάζουν μέ τό ἔδαφος, πού εἶχε λίγο χῶμα, εἶναι ρηχό. Ἐκεῖ δέν μποροῦν νά προχωρήσουν οἱ ρίζες τοῦ νεαροῦ φυτοῦ τῆς πίστεως καί ἔτσι μέ τήν παραμικρή καιρική ἀλλαγή τό φυτό αὐτό ξεραίνεται καί ξεκολλᾶ.

Ὁ σπόρος τῆς ἀλήθειας καί τῆς ζωῆς δέν πάει χαμένος, ὅμως, μόνο ἐδῶ. Εἶναι καί τό χῶμα τό σκεπασμένο ἀπό τά ἀγκάθια καί τούς τριβόλους τῶν ἡδονῶν καί τῶν μεριμνῶν τοῦ βίου, πού συμπνίγουν τό ὑπερφυσικό φυτό τῆς πίστεως καί δέν τό ἀφήνουν κάν' ν’ ἀναπτυχθεῖ. Ἀκοῦνε καί οἱ  πολυάσχολοι φιλόφρονες τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα. Τό φῶς καί ὁ ἀέρας λείπουν ἀπό τόν ἱερό φυτό, πού τό σκεπάζουν καί τό τυραννοῦν οἱ γήϊνες μέριμνες καί ἡδονές. Πώς μπορεῖ, λοιπόν, νά προκόψει τό ἔργο τῆς χάριτος σέ τέτοιες συνθῆκες; Πώς νά καρποφορήσει τό Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ ὅπου πρυτανεύουν οἱ ἀσωτίες καί ἡ ὑλοφροσύνη;

Ἀλλά νά, τώρα καί μιά τρίτη, ἴσως ἡ πιό ἀξιοθρήνητη  περιοχή, ὅπου πάλι ἀποτυγχάνει τό θεῖο ἔργο. «Οἱ παρά τήν ὁδόν», οἱ προσβάσεις τοῦ ἀγροῦ, πού βλέπουν στό δρόμο. Εἶναι καί ἐκεῖ ὄχι λίγες ψυχές, ἀπομακρυσμένες, ἐκτεθειμένες. Στίς ἄλλες, τίς πιό μέσα, μπορεῖ νά περάσει τό ἄροτρο καί νά κάνει τόν ἰσχνό χῶμα παχύ. Μπορεῖ νά περάσει τό δρεπάνι καί νά κόψει τά ἀγκάθια. Ἀλλά ἐδῶ, στίς παρυφές, ὁ κίνδυνος εἶναι πιό μεγάλος, ἡ ἀπώλεια πιό βέβαια.

Ὁ σπόρος πέφτει καί δέν βυθίζεται στό χῶμα, γιατί προλαβαίνουν τά πουλιά καί τόν τρῶνε οἱ διαβάτες καί τό πατοῦν. Πρόκειται γιά τίς ψυχές, πού βρίσκονται μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία. Εἶναι ὅσοι δέν πῆραν χριστιανική ἀγωγή στό σπίτι τους, ὅταν βρίσκονταν σέ τρυφερή ἡλικία. Εἶναι ὅσοι ἀπέχουν ἀπό τίς εὐκαιρίες γιά νά σωθοῦν. Γι’ αὐτούς, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει παρά τή διάρκεια τοῦ ἤχου, πού τόν κλείνει, καί οἱ δαίμονες, σάν πτηνά, τό σηκώνουν ἀμέσως. Ἤ τόν συνθλίβει κάτω ἀπό τό πέλμα του ὁ κατ’ ἐξοχήν διαβάτης. Ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς, πού τριγυρίζει τήν Ἐκκλησία ἐξόριστος καί ἀποκλεισμένος. Αὐτοῦ τά πέλματα ἔχουν σκληρύνει μέ τά συχνό διάβα τους τό ἔδαφος τῶν ἐκτεθειμένων ψυχῶν καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔτσι πάει ματαίως.

Δέν εἴμαστε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, «ἡ γῆ ἡ παρά τήν ὁδόν». Οὔτε εἴμαστε τόσο πολύ ἡ ἄλλη ἐκείνη, πού τήν συμπνίγουν τά ἀγκάθια τῶν μεριμνῶν καί τῶν ἡδονῶν. Οὔτε, τέλος , εἴμαστε πέρα ὡς πέρα ἡ γῆ πού δέν ἔχει βάθος. Ἀλλά στίς δύο τελευταῖες περιπτώσεις ὑπάρχει κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μας.

Ἄς πάρουμε, λοιπόν, τήν ἀπόφαση νά γίνουμε γῆ  ἀγαθή ὁλότελα. Δέν πρέπει νά μένουμε στήν κατάσταση, πού βρισκόμαστε. Τό χῶμα εἶναι ἄψυχο. Ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀντιδράσουμε σέ μιά κακή κατάσταση, νά ἀλλάξουμε, νά γίνουμε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Χριστός.

Εἶναι εὔκολο νά τό κατορθώσουμε. Πῶς; Ἀνοίγοντας τήν ψυχή μας στό λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀφήνοντάς του ὅλες τίς εἰσόδους της ἀνοιχτές, χωρίς δισταγμούς καί ἀμφιταλάντευση. Παραδίνοντας ὁλόκληρο τό βίο  μας στόν πλοηγό τῆς σωτηρίας, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί ἀφήνοντάς τον νά μᾶς ὁδηγήσει ὅπου ὁ ἴδιος θέλει ἀνάμεσα ἀπό τίς χαρές καί τίς λύπες αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Αὐτή ἡ παράδοση, αὐτή ἡ ἐγκατάλειψη στόν Κύριο, εἶναι τό μυστικό τῆς ἀγαθῆς γῆς. Ὅταν δέ φέρνουνε ἐμπόδια στό θεῖο λόγο, ὅταν παραμερίζουμε κάθε ἄλλη ἀγάπη χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ λόγος Του φθάνει ὡς τά βάθη  μας, τότε τό φυτό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ριζώνει καλά, ἀναπτύσσεται, ἀνθοφορεῖ, δίνει καρπούς ἀθανασίας. Τότε ἀποδίνουμε ἄλλος πενήντα κι' ἄλλος ἑκατό, ὅπως λέει ἡ παραβολή.