«Ἀποστέλλω τοὺς ἁλιεῖς, ἁλιεύσουσιν»
Δημοσιεύθηκε 03.07.2025
Οἱ διηγήσεις γιά τήν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν (Ματθαίου δ΄, 18-22) προφανῶς δέν ἔχουν τό στόχο νά εἶναι ἱστορικές, δηλαδή νά παρέχουν ἁπλές πληροφορίες καί γνώσεις γενικοῦ ἐνδιαφέροντος ἀλλά στόχο ἔχουν νά προτρέψουν τούς ἀναγνῶστες τῶν εὐαγγελίων νά ἀκολουθήσουν τό Χριστό, τήν διδακαλία Του καί μεγάλο προσφερθέν παράδειγμά Του. Οἱ ἀπαντήσεις στίς προτροπές τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὑποδειγµατικές. Στό κατά Ἰωάννη εὐαγγέλιο, ὅπως καί στά ἄλλα εὐαγγέλια, οἱ δυό πρῶτοι πού ἀνταποκρίνονται στό κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὁ Ἀνδρέας καί ὁ Σίμων Πέτρος. Μόνο ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης δίνει τήν πληροφορία ὅτι αὐτοί οἱ δυό ἦταν προηγουμένως µαθητές τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. Δέν εἶναι παράξενο ὅτι περιγράφονται νά μεταφέρουν τήν ἀφοσίωσή τους στό νέο θεῖο νόµο. Ξανά, τό κίνητρο τοῦ εὐαγγελιστῆ εἶναι νά ἐνθαρρύνει τούς ἀναγνῶστες καί πιστούς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης συνεχίζει μιλώντας γιά τήν κλήση τοῦ ἀποστόλου Φίλιππου καί τοῦ ἀποστόλους Ναθαναήλ (Ἰωάννου α΄, 35-51). Τά ἄλλα εὐαγγέλια μιλοῦν γιά τήν κλήση τοῦ ἀποστόλου Ἰάκωβου καί τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννη. Ὑπάρχουν ἐπίσης διηγήσεις γιά τίς ἑπόµενες κλήσεις -ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος μιλάει γιά τῶν κλήση τοῦ τελώνη (Ματθαίου θ΄, 9) καί ὁ Μᾶρκος γιά τήν κλήση τοῦ Λευί (Μάρκου β΄, 14).
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός λέει στούς µαθητές Του: «θά σᾶς κάνω ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (βλ. Ματθαίου δ΄, 19 καί Μάρκου α΄, 17). Παρόλη τήν ἀμφιλεγόμενη σημασία αὐτῆς τῆς ἔκφρασης, τό πλαίσιο, ἡ κλήση τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέα καί τοῦ ἀποστόλου Πέτρου νά γίνουν µαθητές τοῦ Ἰησοῦ, κάνει προφανές ὅτι ὁ στόχος τῆς κλήσης εἶναι νά ἐγκαταλείψουν τή γήινη-κοσμική ἐνασχόλησή τους, δηλαδή τό ἐπάγγελμά τους, τό ψάρεμα, γιά νά ἀσχοληθοῦν µέ τήν ἀνώτερη ἀποστολή νά καλέσουν τούς ἀνθρώπους γύρω ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ἀναφορές στά ψάρια καί στήν ἐργασία τοῦ ψαρέματος, καθώς καί ἱστορίες γιά µία ἀπίστευτη ψαριά (Λουκᾶ ε΄, 1-11 καί Ἰωάννου κα΄, 4-14) εἶναι ἀναπόφευκτες στή πόλη τῆς Γαλιλαίας, ὅπου τό ψάρεμα ἦταν ἡ κυριότερη ἀπασχόληση τῆς τοπικῆς κοινότητας, πού ἀποτελοῦνταν ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ζοῦσαν στήν περιοχή ἐκείνη.
Στό εὐαγγελιστή Ματθαῖο, ὑπάρχει µία παραβολή γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν πού εἶναι σάν δίχτυ µέσα στή θάλασσα. Τά ψάρια συγκεντρώνονται καί κρίνονται, τά ἄχρηστα πετάγονται στό καµίνι τῆς φωτιᾶς, ὅπου θά κλαῖνε καί θά τρίζουν τά δόντια τους (Ματθαίου ιγ΄, 47-50). Αὐτό τό χωρίς συμβιβασμούς μήνυμα, παρόμοιο μέ τῶν ἐπικριτική ὁμιλία ὁ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ (Ματθαίου γ΄, 10-12) εἶναι ἐσχατολογικό. Ἔτσι κι ἐδῶ, ἡ ἐντολή νά «ἁλιεύσετε ἀνθρώπους» (Ματθαίου δ΄, 19) φέρει ἕνα μήνυμα γιά τή Δευτέρα Παρουσία -γιά τήν ὁποία οἱ µαθητές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρέπει νά προετοιμάσουν τούς ἀνθρώπους, πού εἶναι πλέον ἕτοιμοι νά δεχθοῦν τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ἀπό αὐτούς. Ἐπειδή ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ Καινή Διαθήκη βασίζονται τόσο πολύ καί βαθιά στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι πιθανό πίσω ἀπό τήν εἰκονογραφία ἐδῶ νά βρίσκεται ἡ κρίση τοῦ Ἰερεμία γιά τόν Ἰούδα: «Θά στείλω πολλούς ψαράδες, λέει ὁ Κύριος, πού θά συλλάβουν τό λαό τοῦ Ἰούδα [τούς παραβάτες τοῦ νόμου]» (βλ. Ἰερεμίου ιστ΄, 16). Οἱ µαθητές τοῦ Κυρίου μας πρωτίστως ἀναλαμβάνουν μία τέτοια ἀποστολή. Ἀργότερα, ἡ Χριστιανική εἰκονογραφία χρησιμοποίησε τῶν εἰκόνα τῶν ψαράδων ὡς σύμβολο γιά τό βάπτισµα, σέ ἀναλογία μέ τήν εἰκονογραφία πού χρησιµοποιεῖται ἐδῶ, καθώς ὁ Ἰησοῦς ἀναθέτει στούς µαθητές του τή διάδοση τῆς διδασκαλίας του σέ ὅλο τόν κόσµο.
Σύμφωνα μέ τό κήρυγμα καί τή μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας κληθήκαμε σέ κοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ. Νά γίνουμε ἡ οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τά παιδιά Του. Νά γίνουμε οἱ κατά χάριν υἱοί Του καί θυγατέρες Του στούς ὁποίους ὁ Θεός Πατέρας θά προσφέρει κληρονομία τήν αἰώνια ζωή, τά αἰώνια ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του τόν ὑπεράρρητον πλοῦτο τῶν χαρισμάτων Του, τήν ὑπεράφθονη Χάρη Του καί τό ἔλεός Του. Τό προσφερθέν τό θεῖο δῶρο Του εἶναι: νά γίνουμε «κοινωνοί θείας φύσεως» μέτοχοι τῆς αἰωνίου ζωῆς. Σ’ αὐτό ἐξαντλοῦνται οἱ ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἀνώτερο γιά νά ἐπιθυμήσει ὁ ἄνθρωπος. Κι αὐτό εἶναι τόσο ὑπέροχο, τόσο τέλειο, τόσο πλῆρες, τόσο ἀγαθό, τόσο ἅγιο, τόσο ἔνδοξο, τόση εὐτυχία, τόση μακαριότητα, πού δέν ὑπάρχει περισσότερη γιά νά τήν ἐπιθυμήσει νά τήν δοκιμάσει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἀπόλαυση τῆς υἱοθεσίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό εἶναι «τῶν ἐφετῶν τῶν ἀκρότατον». Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στήν ἅγια κλήση Του καί στό θεῖο κάλεσμά Του γιά νά ἀπολαύσουμε τά αἰώνια καί πανάγαθα δωρήματά Του.
