Κυριακή Γ΄ Νηστειῶν

23 Μαρτίου 2025

«Προσερχώμεθα οὖν μετά

παρρησίας τῷ θρόνω

τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον»

Τὸ ἀποστολικὸ ρητό, ποὺ ἀκούσαμε, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἀντίθετα μὲ ὅ,τι κάνουμε κάθε Κυριακή, δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει τὸ νοῦ αὐτὸ καθ' ἑαυτό. Εἶναι μιὰ μικρὴ λέμβος, ποὺ ἁπλῶς θὰ τὴν χρησιμοποιήσουμε γιὰ νὰ μᾶς διαπεραιώσει σὲ ἕνα πλοῖο. Καὶ αὐτὸ τὸ πλοῖο εἶναι ποὺ θὰ γίνει τὸ θέμα τῆς σημερινῆς ὁμιλίας.

Ἂς ἐρχόμαστε, λοιπόν, κοντὰ στὸ θρόνο τῆς χάριτος μὲ θάρρος στὰ λόγια, γιὰ νὰ ἐλεηθοῦμε. Τί μᾶς δείχνει αὐτὴ ἡ ἀποστολικὴ προτροπή; Τὴν μεγάλη χαρὰ καὶ τὸ μεγάλο χρέος τῆς προσευχῆς. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει, συμβουλεύει τὴν προσευχή. Νὰ πλησιάζετε, λέγει, μὲ ἐλεύθερη γλῶσσα τὸν Θεὸ καὶ μέσα ἀπὸ ὅσα θὰ τοῦ πεῖτε κάθε φορά, θὰ λάβετε ἔλεος, θὰ ἀντλήσετε τὴν θεία χάρη.

Πῶς πρέπει νὰ προσευχόμαστε; Τί νὰ λέμε στὸ Θεὸ καὶ τί νὰ τοῦ ζητᾶμε; Αὐτὸ εἶναι τὸ πλοῖο, ὅπου θὰ ἀνέβουμε, ἀφοῦ φτάσουμε κοντά του χάρη στὴν σημερινὴ ἀποστολικὴ προτροπή. Καὶ αὐτὸ τὸ πλοῖο δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ τὸ ὑπόδειγμα προσευχῆς, ποὺ μᾶς ἄφησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἡ Κυριακὴ προσευχή, τὸ Πάτερ Ἡμῶν. Κανένα ἄλλο κομμάτι τῆς Ἁγίας Γραφῆς δὲν ἐπαναλαμβάνεται τόσο συχνὰ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν πιστῶν ὅσο αὐτό. Τὸ λέμε κάθε μέρα στὴν προσευχή μας, τὸ ἀκοῦμε καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνουμε νοερὰ στὴν θεία Λειτουργία.

Εἶναι, λοιπόν, ἀδελφοί μου, μεγάλη ὠφέλεια ποὺ θὰ πάρουμε, ἂν μὲ ἀφορμὴ σήμερα τὴν ἀποστολικὴ προτροπὴ κοιτάξουμε μὲ προσοχὴ αὐτὸ τὸ ὑπόδειγμα τῆς προσευχῆς, ποὺ μᾶς δόθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Κύριο.

Τὸ ὀνομάσαμε πλοῖο. Εἶναι μιὰ παρομοίωση ποὺ πολύ τοῦ ταιριάζει καὶ θὰ κάνει νὰ μείνει στὴν διάνοια τοῦ καθενός μας ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πιὸ βαθιὰ καὶ πιὸ φωτεινὰ ἡ σημασία του τυπωμένη.

Τὸ «Πάτερ Ἡμῶν» εἶναι τὸ νοητό σκάφος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανικοῦ βίου. Εἶναι μιὰ προσευχή, ποὺ περιέχει μὲ ὅσα ζητᾶ καὶ μὲ ὅσα προσφέρει, στὸν Θεό, τὴν οὐσία τοῦ χριστιανικοῦ βίου.

Ἂς ἐπιβιβαστοῦμε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν λέμβο τῆς ἀποστολικῆς προτροπῆς στὸ σκάφος αὐτὸ καὶ ἂς τὸ ἐξετάσουμε σύντομα, ἀλλὰ προσεκτικά, κάνοντας ἀρχὴ ἀπὸ τὴν πλώρη του. Ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ πλώρη; Εἶναι οἱ δύο πρῶτες λέξεις τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Πάτερ Ἡμῶν». Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔμαθε νὰ λέμε καὶ νὰ νιώθουμε πατέρα μας τὸν Θεό. Ἡ πλώρη τοῦ βίου μας εἶναι στραμμένη πάντα πρὸς τὰ ἐκεῖ, πρὸς τὴν ἀγκαλιὰ τοῦ πατέρα μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μᾶς εἶπε νὰ τοῦ μιλᾶμε μὲ ἐλεύθερη γλῶσσα, Γιατί δὲν εἶναι ὁ Θεὸς μονάχα δίκαιος καὶ ἅγιος, ἀλλὰ καὶ πατέρας μας.

Στὸ πλάϊ τῆς πλώρης κρέμεται ἕτοιμη ἡ ἄγκυρα τῆς ἐλπίδας, ἡ φράση «ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Δὲν ἔχουμε ἐδῶ κάτω μένουσα πόλη. Τὸ μακάριο ἀραξοβόλι βρίσκεται πέρα ἀπὸ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο, στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ὅπου καθὼς λέγει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψη, θὰ κατοικήσουν τὰ ἔθνη τῶν σωζόμενων καὶ ποὺ τὸ δάπεδό της εἶναι ἀπὸ μάλαμα διάφανο. Σ’ αὐτὸ τὸ λιμάνι, ποὺ ἔχει νερὰ ἀπὸ φῶς, ἀπὸ τὸ φῶς τῆς θείας δόξης, θὰ ἀγκυροβολήσουμε.

«Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομα σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γεννηθήτω τὸ θέλημά σου ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπί τῆς γῆς». Νὰ καὶ τὰ τρία μεγάλα πανιά, ποὺ σπρώχνουν τὸ σκάφος τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Τὰ κολπώνει τὸ ἅγιο πνεῦμα, ποὺ φυσᾶ δυνατὰ καὶ βίαια καὶ ἐμπνέει τοὺς τρεῖς αὐτούς πόθους, νὰ δοξαστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἁγιαστεῖ στὰ χείλη καὶ στὶς καρδιές μας. Νὰ ἔρθει ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ καὶ ἐδῶ κάτω τὸ καθεστὼς τοῦ Παραδείσου, ὅπου ἕνας νόμος ὑπάρχει καὶ μία ἀγαλλίαση, τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ.

Νὰ τώρα καὶ τὸ σκαρὶ τοῦ πλοίου: «τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον». Δηλαδὴ ὁ βίος τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ὀλιγαρκὴς σὲ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ μοιάζει μὲ ἕνα σκάφος ἀνάλαφρο καὶ ἀμέριμνο.

Ἀλλὰ ὅσο ἐλαφρὺ κι ἂν εἶναι τὸ σκάφος αὐτό, θὰ βυθιζόταν ἀπὸ τὸ φοβερὸ φορτίο τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ὁ Θεὸς τὸ σηκώνει ἀκούγοντας τὴν θερμὴ αἴτηση ποὺ ἔρχεται παρακάτω: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ζητῶντας ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς συγχωρήσει καὶ συγχωρῶντας πρῶτα οἱ ἴδιοι τοὺς ἐχθρούς μας, ἀδειάζουμε ἔτσι μὲ τὴν μετάνοια καὶ μὲ τὴν ἀγάπη τὸ πλοῖο τοῦ βίου μας ἀπὸ τὸ θανάσιμο αὐτὸ βάρος.

Χρειάζεται, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο ποὺ εἶναι καὶ τὸ σπουδαιότερο: ἡ ἐγκατάλειψη στὸ Θεό, ποὺ αὐτὸς μονάχα μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἕνα τέτοιο πλοῖο. Αὐτὸς πρέπει νὰ ἔχει στὰ χέρια Του τὸ τιμόνι, γιατί ἀλλιῶς, ἂν ὁ χριστιανὸς βασιστεῖ στὸν ἑαυτό του, εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει τὶς ξέρες ποὺ ἔσπειρε ὁ διάβολος καὶ θὰ τσακιστεῖ πάνω σ’ αὐτές. Αὐτὴ τί σημασία ἔχουν τὰ λόγια: «καὶ μὴ εἰσενέγκεις ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».

Τὰ παλιὰ καράβια εἶχαν στὴν πρύμνη τους ὄμορφα στολίδια. Τέτοια ὡραία καὶ πλουμιστὴ πρύμνη εἶναι καὶ ἡ πρύμνη τοῦ νοητοῦ αὐτοῦ πλοίου, καμωμένη μὲ τὴν δοξολογία μὲ τὴν ὁποία τελειώνει ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ καταλήγει ὅλη ἡ χριστιανικὴ ζωή: «ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δυνάμις καὶ ἡ δόξα».

Ἔτσι, σὰν ἕνα τέτοιο καράβι, ὅπου συμβολίζεται ὅλη μας τὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, ἂς σκεφτόμαστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, τὸ «Πάτερ
Ἡμῶν» κάθε φορὰ, ποὺ τὸ λέμε. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ εἶναι ἐκείνη, πρὸς τὴν ὁποία μᾶς προέτρεψε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα.