Κυριακή Μυροφόρων

«Καὶ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ ηὔξανεν, καὶ ἐπληθύνετο

ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν…σφόδρα»

Ὅλοι γνωρίζετε ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πὼς ἡ ἀρχαία, ἡ πρώτη ἐκκλησία, δὲν ἦταν μονάχα μιὰ πνευματικὴ οἰκογένεια. Τὰ μέλη της τὰ ἕνωναν καὶ δεσμοὶ ὑλικοί. Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ἔτρωγαν ἀπὸ κοινό τραπέζι καὶ κοινὰ εἶχαν ὅλα τὰ ἄλλα ἐπίγεια ἀγαθά.

Αὐτήν, λοιπόν, τὴν τελειότητα τὴν φθονοῦσε καὶ τὴν ζήλευε θανάσιμα ὁ ἀντίπαλος τῆς ἐκκλησίας δηλαδὴ ὁ διάβολος. Καὶ παραφύλαγε νὰ χαλάσει μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, μὲ τὴν παραμικρὴ ἀφορμή, τὸ ἀριστούργημα ἐκεῖνο τῆς θείας Χάριτος. Καὶ ἡ εὐκαιρία ποὺ ζητοῦσε, τέλος τοῦ δόθηκε. Καθὼς πλήθαινε ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, βρῆκε τότε καθὼς ἀκούσατε, ἀδελφοί μου, πέρασμα ἡ ἁμαρτία γιὰ νὰ μπεῖ στὴν ἐκκλησία. Αὐτό μᾶς λέει ἡ ἀρχὴ τῆς περικοπῆς: «καὶ στὶς μέρες ἐκεῖνες, καθὼς πλήθαιναν οἱ μαθητές, δηλαδὴ οἱ χριστιανοί, δημιουργήθηκαν πολλὰ παράπονα τῶν ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς ἑβραίους, γιατί παραμερίζονται στὴν ὑπηρεσία οἱ χῆρες τῶν ἑλληνιστῶν».

Τὴν ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦσαν ὡς τότε ἄνθρωποι ποὺ προέρχονταν ὅλοι ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ συναγωγή. Δὲν εἶχαν μπεῖ ἀκόμα στὴν μάντρα τοῦ Χριστοῦ πρόβατα προερχόμενα ἀπὸ τὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο. Ἀλλὰ τὰ πρῶτα αὐτὰ μέλη τῆς ἐκκλησίας δὲν ἦταν ὅλα καὶ κατά σάρκα τέκνα τοῦ Ἰσραήλ. Πλάϊ στοὺς καθαροὺς ἑβραίους, ὑπῆρχαν οἱ λεγόμενοι ἑλληνιστές, δηλαδὴ πρώην εἰδωλολάτρες ποὺ εἶχαν προσηλυτιστεῖ στὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν εἶχαν γίνει χριστιανοί. Οἱ χριστιανοί, λοιπόν, ποὺ ἦταν καθαρόαιμοι ἑβραῖοι καὶ οἱ χριστιανοὶ ποὺ δὲν ἦταν, δὲν κατόρθωσαν νὰ μείνουν γιὰ πολὺ ἀδελφικὰ ἑνωμένοι. Ὅταν ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν μεγάλωσε, παρουσιάστηκε τὸ πρῶτο ρῆγμα. Ἔπαψε ἡ ἐκκλησία νὰ εἶναι τὸ δυνατὸ ἐκεῖνο χωνευτήρι τῆς ἀγάπης, ὅπου, καθὼς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «δὲν ὑπάρχουν διακρίσεις ἀνάμεσα σὲ Ἰουδαίους καὶ ἕλληνες, δούλους καὶ ἐλεύθερους, ἀλλὰ ὅλοι εἶναι ἀδέρφια, τέκνα τοῦ οὐρανίου πατρός».

Ὁ ἱερὸς συγγραφέας τῶν Πράξεων σημειώνει ἀλλοῦ, πὼς στὴν πρώτη ἐκκλησία ἦταν ἡ ψυχὴ καὶ ἡ καρδιὰ τῶν μελῶν της μία. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει σὲ μιὰ ἄλλη ἐπιστολή του, πὼς εἶχαν τήν πίστη ὅτι ἀνήκουν ὅλοι στὸ ἕνα Πνεῦμα. Αὐτή, λοιπόν, ἡ θαυμαστὴ ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας ράγισε τότε. Τί συνέβη, ὅμως ὕστερα; Ἡ ἀποστολικὴ ἐκκλησία δὲν διαλύθηκε. Τραυματίστηκε, ἀλλὰ ἡ πληγή της ξανάκλεισε. Κι ἀπ' τὸ κακὸ ποὺ ἔγινε, βγῆκε στὸ τέλος ἕνα μεγαλύτερο καλό. Ὅταν τὰ παράπονα τῶν ἑλληνιστῶν ἔφτασαν στὰ αὐτιὰ τῶν Ἀποστόλων, αὐτοί κάλεσαν ἀμέσως τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν καὶ τοὺς εἶπαν:

Δὲν μᾶς φαίνεται σωστὸ νὰ ἀπασχολούμαστε ἐμεῖς στὰ πεζὰ αὐτὰ ζητήματα, ὅπως εἶναι ἡ διακονία τοῦ συσσιτίου, παραμελῶντας ἔτσι τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Κοιτᾶξτε, λοιπόν, ἀδελφοί, νὰ βρεῖτε ἀνάμεσά σας ἑπτὰ ἄνδρες, ποὺ ὁ βίος τους κατὰ κοινὴ ὁμολογία νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ λαμπρός, ἑπτὰ δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς ἄνωθεν σοφίας. Σὲ αὐτοὺς ἐμεῖς θὰ ἀναθέσουμε τὴν ἐπιστασία τῶν τραπεζιῶν. Καὶ ὅσο γιὰ ἐμᾶς, θὰ ἀσχοληθοῦμε ἀπὸ δῶ καὶ πέρα μὲ τὸ κύριο ἔργο μας, ποὺ εἶναι ἡ λατρεία καὶ τὸ κήρυγμα: «Ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν».

Τὰ μεγάλα φτερὰ τῆς ἐκκλησίας, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἀπελευθερώθηκαν  ἔτσι καὶ ἄνοιξαν ἀπερίσπαστα στὴν προσευχὴ καὶ στὸ κήρυγμα. Καὶ ποιό ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα; Μᾶς τὸ λέει στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ὁ ἱερὸς Λουκᾶς: καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ αὔξανε καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν μεγάλωνε πάρα πολύ.

Στὴν ἀρχή, ὁ αὐξανόμενος ἀριθμὸς τῶν πιστῶν ἔγινε λαβή στὸ σατανᾶ γιὰ νὰ σπείρει τὴν διχόνοια. Εἶναι φυσικό, ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολλοί, νὰ μὴν μονιάζουν εὔκολα, νὰ προβάλουν ἀνάμεσα τους οἱ διαφωνίες καὶ οἱ παρεξηγήσεις. Ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς φύλαγε τὸ ποίμνιό του. Ἡ Χάρις του δὲν τὸ παράτησε. Ὁ μεγάλος ἀριθμὸς ἔδωσε μιὰ προσωρινὴ νίκη στὸν ἀντίπαλο του Χριστοῦ. Ἀλλὰ εὐθὺς ὕστερα, ὁ Χριστός πάτησε σὲ αὐτὴν τὴν νίκη γιὰ νὰ φέρει μιὰ δική του νίκη στὴ μέση καὶ μάλιστα πιὸ μεγάλη.

Ὁ μεγάλος ἀριθμὸς προκάλεσε τὸν πειρασμὸ καὶ τὴν πτώση. Ἀλλὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁδήγησε στὴν ἀπελευθέρωση τῶν Ἀποστόλων ἀπὸ τὶς χαμηλὲς ἔννοιες. Καὶ ἀδέσμευτοι τώρα οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔκαναν μὲ τὸ κήρυγμα τους, μεγαλύτερο τὸν ἀρχικὸ ἀριθμό. Καὶ ξαναλιώνοντας τὸ ραγισμένο σῶμα τῆς ἐκκλησίας μέσα στὴν θέρμη τοῦ κηρύγματος καὶ τῆς λατρείας, ἀποκατέστησαν τὴν ἑνότητά της σὲ πεῖσμα τοῦ διαβόλου.

Ποιό εἶναι τὸ ὡραῖο δίδαγμα, ποὺ βγαίνει ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, ἀδελφοί μου; Ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὅταν τὰ μέλη της ὑπακούουν στοὺς ἀρχηγούς της, ποὺ τότε ἦταν οἱ ἀπόστολοι καὶ τώρα εἶναι οἱ ποιμένες της, οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἡ Ἐκκλησία ὅταν ἔχει αὐτὴ τὴν ὑπακοή, νικᾶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου τὴν μεγάλη ἁμαρτία τῆς διαιρέσεως. Ἡ ἀγάπη, ἡ ἀδερφικὴ καὶ τέλεια ἀγάπη, ἑνώνει ξανὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ πατέρας τοῦ μίσους καὶ τοῦ διχασμοῦ, ὁ διάβολος πάσχισε νὰ τὰ χωρίσει.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος χρησιμοποιεῖ κάπου μιὰ ἐξαίσια συμβολικὴ εἰκόνα, γιὰ νὰ δείξει πόσο προσκολλημένοι καὶ ὑπάκουοι πρέπει νὰ εἴμαστε στοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ μὲ αὐτὴ τὴν θετική εἰκόνα, ποὺ εἶναι συνάμα καὶ μιὰ σωτήρια συμβουλή, ἂς τελειώσουμε τὸ σημερινὸ κήρυγμα.

Νὰ εἶστε, λέει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος, προσαρμοσμένοι καὶ ὑπάκουοι στοὺς ποιμένες σας, ὅπως εἶναι οἱ χορδὲς στὴν κιθάρα.