Κυριακή Β΄ Ματθαίου (22.06.2025)
«...καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν
κατηγορούντων ἤ καὶ ἀπολογουμένων»
Γιὰ κάποιο παράδοξο δικαστήριο κάνει λόγο σήμερα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ποὺ ἀκούσαμε πρὶν ἀπὸ λίγο. Γιὰ ἕνα κριτήριο, ποὺ δὲν συνέρχεται καὶ δὲν λειτουργεῖ ἀνάμεσα σὲ τοίχους ἀπὸ πέτρα, οὔτε ἔχει ἀνθρώπους γιὰ δικαστές, γιὰ κατηγόρους, γιὰ ὑπερασπιστές, καὶ γιὰ ἀκροατήριο. Ὁ μόνος ἄνθρωπος, ποὺ παρίσταται σὲ αὐτὸ τὸ δικαστήριο εἶναι ὁ κατηγορούμενος. Αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ αἴθουσα, ὅπου τὸ δικαστήριο συνέρχεται. Γιατί ἡ δίκη γίνεται μέσα στὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Καὶ δικαστές, κατήγοροι καὶ ὑπερασπιστὲς εἶναι ἴδιοι του οἱ λογισμοί. Ἄλλοι ἀπὸ αὐτούς τοῦ παρουσιάζουν καὶ τοῦ ἀποδείχνουν τὴν ἐνοχή του. Καὶ ἄλλοι συνηγοροῦν γιὰ νὰ τὴν παραστήσουν ἀνύπαρκτη. Μέσα ἀκόμη στὸν κατηγορούμενο βρίσκεται τυπωμένος καὶ ὁ νόμος, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο κρίνεται γιὰ ὅ, τι ἔπραξε.
Ἀκούσατε, πρὶν ἀπὸ λίγο, πὼς μᾶς τά θύμισε ὅλα αὐτὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ μέγας τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως ἐρευνητής, ὁ βυθοσκόπος τῆς ψυχῆς, ὁ θεῖος δύτης τῶν ἀβύσσων της.
Καθένας, λέγει, ἔχει γραμμένο στὴν καρδιά του, στὴν σάρκινη αὐτὴ πλάκα, τὸ θέλημα καὶ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ συνείδησή του εἶναι μιὰ φωνή, ποὺ μιλάει καὶ κηρύττει καὶ φυλάει ἔναυλο στὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς αὐτὸν τὸ νόμο σὲ κάθε περίσταση, δείχνοντας ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ δίκαιο, τὸ ἀγαθό. Μετὰ, λοιπόν, ἀπὸ κάθε πράξη κακή, ἀπὸ κάθε παράβαση τοῦ θείου νόμου, στήνεται βῆμα κρίσεως στὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ οἱ λογισμοί, μὲ βάση τὴν πληροφορία τῆς συνειδήσεως, καθίζουν στὸ ἑδώλιο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν δικάζουν. Καὶ ἄλλοι μὲν ἀπ' αὐτοὺς τὸν κατηγοροῦν γιὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔπραξε, φωτίζοντάς του ὡς κακὸ καὶ παράνομο, καὶ ἄλλοι δὲ προσπαθοῦν νὰ βροῦν ἐλαφρυντικὰ κι ἄλλα ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τὸν βγάλουν ἀθῶο.
Συμβαίνει, λοιπόν, πολλὲς φορές, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, τὸ δικαστήριο αὐτὸ νὰ μὴ βγάζει τὴν σωστὴ καὶ δίκαιη ἀπόφαση. Ὑπερισχύουν οἱ λογισμοὶ τῆς συνηγορίας καὶ καταπνίγουν τοὺς ἄλλους ποὺ κατηγοροῦν. Καὶ τότε ὁ κρινόμενος μένει ἥσυχος, γιατί εἶναι σὰν νὰ πῆρε χαρτὶ ποὺ τὸν ἀπαλλάσσει. Ἀλλὰ καθὼς στὶς ἐπίγειες πολιτεῖες ὑπάρχουν ἀνώτερα δικαστήρια, ἀπ' ὅπου ξαναπερνοῦν οἱ πλανεμένες καὶ ἄδικες ἀποφάσεις, ἔτσι καὶ ἐδῶ. Στὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως, τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὁπότε ὁ Χριστός θὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ νὰ κρίνει ζῶντας καὶ νεκρούς, ὅλες αὐτὲς οἱ δίκες, ποὺ ἔγιναν μέσα σὲ κάθε ἄνθρωπο καὶ εἶχαν ὡς καρπούς τους ἀποφάσεις ἀντίθετες μὲ τὸν θεῖο νόμο καὶ τὴν ἀλήθεια θὰ ἀναθεωρηθοῦν. Θὰ ξαναγίνουν μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτά μᾶς εἶπε σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ὁ καθένας μας τὰ αἰσθάνεται καὶ τοῦ κάνουν βαθιὰ ἐντύπωση. Γιατί τὰ θεόπνευστα αὐτὰ λόγια τονίζουν καὶ φέρνουν στὸ φῶς μιὰ μεγάλη ἀλήθεια, μιὰ πραγματικότητα, ποὺ ἀφορᾶ ὅλους μας. Ἕνας παλαιὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Τερτυλλιανός, ἔγραψε πὼς ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀπὸ φυσικοῦ της χριστιανή. Ἔχει μέσα της δηλαδὴ τὴν κλήση καὶ τὸν πόθο νὰ συμμορφώνεται μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ζητᾶ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸ εὐαγγέλιο, στὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπλασε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη της, ποὺ ὑποδαυλίζει ὁ διάβολος, τραβοῦν τὴν ψυχὴ μακριὰ ἀπὸ τὴ φύση της, τὴν στρέφουν πρὸς τὴν ἀπώλεια, τὴν ἀποξενώνουν ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς δρόμους της, τῆς σβήνουν τὸ φυσικὸ αὐτὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶναι γραμμένο σάν σὲ πλάκα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά, τὴν τραβοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν θεόγραφο μέσα της νόμο.
Ἀλλά, φωνάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἂν ἡ ἔκβαση τῆς δίκης αὐτῆς τύχει νὰ εἶναι ἀντίθετη μὲ τὸν θεῖο νόμο, δὲν πρόκειται μιὰ τέτοια δίκη νὰ μείνει χωρὶς ἀναθεώρηση. Θὰ ἐπαναληφθεῖ μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τότε θὰ γίνει ἡ ἐπανόρθωση, θὰ βγεῖ ἡ σωστὴ καὶ δίκαιη ἀπόφαση. Τότε θὰ λάμψει ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ ἔνοχοι ποὺ χάρη στοὺς λογισμοὺς τῆς ἁμαρτίας εἶχαν ἀπαλλαγεῖ μόνοι τους θὰ βροῦν τὴν ποινὴ ποὺ ἄξιζαν, τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον καὶ τὸ αἰώνιον.
Ἐκεῖνοι οἱ ἀγαθοὶ λογισμοί, ποὺ κατηγοροῦσαν στὴ γῆ καὶ φιμώθηκαν στὸ δικαστήριο τῆς διάνοιας, ἐκεῖνοι οἱ λογισμοὶ οἱ σύμφωνοι μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, οἱ κήρυκες τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, οἱ φωνὲς τῆς συνειδήσεως, θὰ κρίνουν μὲ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ στὴν Δευτέρα Παρουσία. Κι ἂν τότε, τὴν πρώτη φορὰ ἀκόμα ἡ φωνή τους ἦταν σωτήρια γιατί ἡ ἀπόφαση ποὺ ζητοῦσαν θὰ προκαλοῦσε τὴν μετάνοια καὶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τώρα ἡ φωνή τους εἶναι μονάχα καταδικαστικὴ καὶ θὰ ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τὸν αἰώνιο θάνατο.
Πόση τιμὴ δὲν ἔκανε στὸ πλάσμα του ὁ κτίστης, ἀδελφοί μου! Μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα ἐδῶ κάτω νὰ κρίνουμε μόνοι μας τὴν ἁμαρτία, νὰ τὴν ἀποκηρύξουμε, νὰ τὸν καταδικάσουμε. Κι ἂν ὑποκύψαμε σ' αὐτήν, μᾶς δίνει τὴν εὐκολία, νὰ ἐπαναλάβουμε τὴν πρώτη ἄδικη δίκη τῶν λογισμῶν καὶ νὰ βγάλουμε τὴ σωστὴ ἀπόφαση μετανοῶντας. Καὶ ὄχι μιὰ φορά, ἀλλὰ πολλὲς νὰ συμβεῖ αὐτὸ ἐπιτρέπει ὁ φιλάνθρωπος καὶ ἀμνησίκακος Κύριος. Γιατί τίποτε δὲν τὸν εὐχαριστεῖ ὅσο ἡ μετάνοια καὶ δὲ μετράω καθόλου πόσες φορὲς ὑποκύπτουμε στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι ἂν σηκωνόμαστε ἀπὸ τὴν πτώση, ἂν ἀναθεωροῦμε τὶς κακὲς δίκες τῶν λογισμῶν μὲ τὴ δίκη τῆς μετανοίας, ὅπου ἀποκαθίσταται ἡ δικαιοσύνη καὶ θριαμβεύει ὁ θεῖος νόμος.
Ἀναθεωρῶντας τὶς κακὲς δίκες, ποὺ κέρδισε ὁ πονηρὸς μέσα μας, θὰ ἔχουμε ὡς ὄφελος τὴν σωτηρία. Μὴ κάνοντάς το θὰ δοῦμε νὰ γίνεται ἡ ἀναθεώρηση αὐτὴ κατὰ τὴν φοβερὴ μέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ὁπότε θὰ εἶναι ἀργὰ πιά. Ἂς στηθεῖ, λοιπόν, ἀδελφοί μου, εὐθὺς στὴν διάνοια τοῦ καθενός μας τὸ εὐλογημένο ἀναθεωρητικὸ Δικαστήριο τῆς μετανοίας, μ’ αυτὸ θὰ προλάβουμε τὴν ἀναπόφευκτη ἀλλιῶς καταδίκη, ποὺ μᾶς περιμένει στὸ δικαστήριο τῆς φρικτῆς ἐκείνης ἡμέρας.
