«ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ»
Δημοσιεύθηκε 10.07.2025
Ἡ ἀναμονή τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ, στά χρόνια πού ἔζησε ὁ Χριστός ἦταν γενική. Ὁ Βαπτιστής ᾿Ιωάννης τήν ἐπικαλεῖται, ὅταν ἀπειλεῖ τούς ἀκροατές του µέ τή μελλοντική ὀργή καί τούς πιέζει νά δεχτοῦν τό βάπτισμά του ὡς σημεῖο μετανοίας (Ματθαίου γ΄, 7-12). Τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ καί κατόπι τῶν ᾿Αποστόλων, μολονότι συνδέεται στενά μέ ὅσα κήρυξε ὁ Ἰωάννης, τροποποιεῖ σηµαντικά τά δεδοµένα τους, ἀφοῦ ἀπό τή στιγµή πού ὁ ᾿Ιησοῦς ἐμφανίζεται στόν κόσµο ἐγκαινιάζονται οἱ ἔσχατοι καιροί.
Τό κήρυγμα τοῦ ᾿Ιησοῦ στά Εὐαγγέλια ἀναφέρεται συχνά στήν κρίση τῆς ἔσχατης ἡμέρας. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά πρέπει τότε νά λογοδοτήσουν (Ματθαίου κε΄, 14-30). Μιά αὐστηρή καταδίκη περιμένει τούς ὑποκριτές γραμματεῖς (Μάρκου ιβ΄, 40 ), καί σέ ὅσους δέν ἔδωσαν προσοχή στό κήρυγμά Του (Ματθαίου ια΄, 20-24), τήν ἄπιστη γενιά πού δέ μετάνιωσε στό ἄκουσμά Του (Ματθαίου ιβ΄, 30-42), τίς πόλεις πού δέ θά δεχτοῦν τούς ἀπεσταλμένους Του (Ματθαίου ι΄, 14 ἑξ.). Ἡ κρίση τῶν Σοδόµων καί τῆς Γοµόρρας δέ θά εἶναι τίποτα μπροστά στή δική τους κρίση (Ματθαίου ι΄, 23 ἑξ.). Θά ὑποστοῦν τήν Κρίση πού καταδικάζει στή Γέεννα (Ματθαίου κγ΄, 33). Αὐτές οἱ διδασκαλίες, φαντάζουν ἀπειλές, τονίζουν τό βασικό κριτήριο τῆς θεϊκῆς Κρίσεως σύμφωνα μέ τήν στάση πού τήρησαν οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντι στό Εὐαγγέλιο. Ἡ συμπεριφορά ἀπέναντι στόν πλησίον θά ὑπολογιστεῖ σύμφωνα μέ τό Μωσαϊκό Νόμο, κάθε ἀνθρωποκτόνος ἔπρεπε νά παραδοθεῖ στήν ἀνθρώπινη κρίση. Μέ τόν εὐαγγελικό Νόμο, δέ χρειάζεται καί τόσο γιά νά παραδοθεῖ κανείς στή Γέεννα (Ματθαίου ε΄, 21). Θά πρέπει νά λογοδοτήσει κανείς γιά κάθε συκοφαντία (Ματθαίου ιβ΄, 36). Ὁ καθένας θά κριθεῖ σύμφωνα μέ τό µέτρο πού θά ἔχει ἐφαρμόσει γιά τόν πλησίον του (Ματθαίου ζ΄, 1-5). Καί ἡ εἰκόνα αὐτῶν τῶν ἐπίσηµων συνεδριάσεων, ὅπου ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου θά ἔχει τό ρόλο τοῦ δικαστῆ (Ματθαίου κε΄, 31-46), δείχνει τούς ἀνθρώπους νά γίνονται δεκτοί στή Βασιλεία ἤ νά καταδικάζονται στήν αἰώνια τιμωρία, ἀνάλογα µέ τήν ἀγάπη ἤ τήν ἀδιαφορία πού θά ἔχουν δείξει στούς ἄλλους.
Ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἔγκλημα πού, περισσότερο ἀπό ὅλα τά ἄλλα, ἐπισύρει τή θεϊκή Κρίση. Εἶναι αὐτό διά τοῦ ὁποίου ἡ ἀνθρώπινη ἀπιστία ἔφθασε στό ἀποκορύφωμα τῆς κακίας της σέ µιά παρωδία νόµιµης κρίσεως. Ἡ δίκη καί ἡ καταδίκη σὲ θάνατο τοῦ Χριστοῦ (Μάρκου ιδ΄,63, Λουκᾶ κδ΄, 20, Πράξεων ιγ΄, 28). Στή διάρκεια αὐτῆς τῆς ἄδικης κρίσεως, ὁ Ἰησοῦς ἐμπιστεύεται τόν Ἑαυτό του σ᾿ ᾿Εκεῖνον πού κρίνει δίκαια (Α΄ Πέτρου β΄, 23). Γι’ αὐτό, ἀνασταίνοντάς Τον, ὁ Θεός τόν ἀποκατέστησε στά δικαιώματά Του. Ἡ ἐκτέλεση ὅμως μιᾶς τόσο ἄδικης ἐτυμηγορίας ἐπέσυρε, σέ ἀντάλλαγμα, µιά ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ ἐνάντια στήν ἔνοχη ἀνθρωπότητα. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τό πλαίσιο, ὅπου τό εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου τοποθετεῖ τό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ, συμπίπτει µέ τό παραδοσιακό σκηνικό τῆς Κρίσεως στήν ἐσχατολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (Ματθαίους κζ΄, 45.51 ἑξ.). Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ στιγµή ὅπου κρίνεται ὁ κόσµος. Ἡ μετέπειτα ἱστορία, ὥς τήν ἔσχατη Ἡμέρα, θά καθιστᾶ ἁπλῶς σαφή αὐτή τήν καταδίκη. Σύμφωνα μέ τή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, ἡ καταδίκη αὐτή θά ἀφορᾶ πρῶτα «τοὺς ἐν τῇ ᾿Ιουδαίᾳ», τούς πρώτους ἐνόχους (Ματθαίου κδ΄, 15 ἑξ.). Αὐτό ὅμως θά εἶναι µόνο προοίμιο καί σημεῖο, πού θά ἀναγγείλει τήν τελική ἐπάνοδο τοῦ Υἱοῦ τοῦ ᾿Ανθρώπου, κριτή τῆς μεγάλης Ἡμέρας (Ματθαίου κδ΄, 29 ἑξ.). Ὁ κατάδικος τοῦ Πάθους, θύμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου, θά ἐπιβάλει τότε στόν ἁμαρτωλό κόσµο µιά ἐντυπωσιακή καταδίκη.
Ὁ Χριστός κήρυκας καί ἑρμηνευτής τῆς δικαιοσύνης
Στό κήρυγμα τοῦ Κυρίου ἡ δικαιοσύνη διατηρεῖ τίς ἔννοιες τῆς Παλαιοδιαθηκικῆς εὐσέβειας, δηλαδή τῆς ὑπακοῆς στίς θεῖες ἐντολές.
Ὁ Ἰησοῦς στό κήρυγμά Του κατεδίκασε μία ἀνθρώπινη καί ἀλαζονική εὐσέβεια πού ἐκπροσωποῦσαν οἱ Φαρισαῖοι τῆς ἐποχῆς Του μέ τήν ὑποκριτική τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἀπεκάλυψε τό ἀληθινό νόημα τῆς εὐσέβειας του (Ματθαίου κγ΄ 1-10). Ἀντίστροφα, ἡ ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία Του προσδιορίζει τήν ἀληθινή δικαιοσύνη τῶν Μαθητῶν Του (Ματθαίου ε΄, 17-48)
Ἀπαλλαγμένη ἀπό μία στενή καί κατά τούς ἐξωτερικούς τύπους ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν, ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ στόν Θεό ἀποτελεῖ ὡστόσο δικαιοσύνη, δηλαδή πιστότητα στούς νόμους Του, ὅπως αὐτοί οἱ νόμοι στήν νέα παρουσίασή τους καί ἐφαρμογή τους ἀπό τόν Κύριο ἀποκαλύπτουν τό πνεῦμα τῆς Μωσαϊκῆς Νομοθεσίας, πού εἶναι τό καθαρό καί τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τέλος, ἀπαιτοῦν τήν βίωση τῆς ἀρετῆς σ’ ὅλα τά στάδια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή σκέψη, ἐπιθυμία, συγκατάθεση, ἐνέργεια, λόγος, πράξη.
