Κυριακή τοῦ Πάσχα
«Ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις
τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ;»
Ἕνα ἐρώτημα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔκαιγε ἀπὸ μέρες, ἀπὸ τότε ποὺ Τὸν εἶδαν γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ τὴν ἀνάστασή Του, τὰ χείλη τῶν ἕνδεκα μαθητῶν. Ἡ ὀλιγοπιστία τους εἶχε πιὰ ἐξανεμιστεῖ. Τὰ πράγματα τοὺς εἶχαν ἀποδείξει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶχε ὅλη τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τὸν εἶχαν θεωρήσει ὁριστικὰ νικημένο, ὅταν Τὸν εἶδα νὰ σταυρώνεται χωρὶς νὰ προβάλλει καμιὰ ἀντίσταση καὶ νὰ δύει κάτω ἀπὸ τὴν γῆ. Ἀλλὰ ἡ ἐκ νεκρῶν ἔγερσή Του, εἶναι γεγονὸς ποὺ κανεὶς δὲν περίμενε καὶ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν τὸν χωροῦσε, εἶχε κάνει, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν τώρα ἁπλῶς ἐλπίδες ὅπως πρῶτα, ἀλλὰ βεβαιότητα ὅτι θὰ λάβαιναν σάρκα καὶ ὀστᾶ ὅσα τοὺς εἶχε ὑποσχεθεῖ.
Καὶ ἀπὸ ὅλα αὐτά, τὸ πιὸ μεγάλο ἦταν ἡ ἵδρυση καὶ ἡ ἐγκατάσταση τῆς βασιλείας Του πάνω στὴ γῆ. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, οἱ μαθητές, κατανίκησαν τοὺς δισταγμούς, ποὺ τοὺς ἐπέβαλε ὁ σεβασμός, Τὸν πλησίασαν καὶ τοῦ ἔθεσαν τὸ φλέγον ἐρώτημα : «Οἱ μέν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ;»
Κύριε, ἐπίτρεψέ μας νὰ σοῦ ζητήσουμε, ἔστω καὶ ἀδιάκριτα αὐτὴ τὴν πληροφορία. Δὲν ἔχουμε ἴσως τὸ δικαίωμα νὰ κάνουμε μιὰ τέτοια ἐρώτηση. Παραπονέθηκες ἐπανειλημμένα γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία μας. Ποτὲ δὲν σταθήκαμε ἄξιοι νὰ δεχτοῦμε τὶς ὑπέροχες ἐκμυστηρεύσεις σου. Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας ἦταν τόσο εὔθραυστο βάθρο, γιὰ νὰ κρατήσει τόσο βαριὲς ἀλήθειες καὶ ὑποσχέσεις.
Τώρα, ὅμως, ἦρθε τὸ γεγονὸς τῆς ἀναστάσεώς Σου νὰ μᾶς στηρίξει, νὰ μᾶς κάνει ἱκανούς, ὥστε ὅλα ὅσα προεῖπες νὰ τὰ βλέπουμε καὶ νὰ τὰ ἐκτιμοῦμε ἀπὸ τώρα, σὰν κάτι ποὺ ἔγινε κιόλας. Ἀπόκρισου μας, λοιπόν, κατασίγασε τὴν δικαιολογημένη ἀνυπομονησία μας.
Στὸ ἐρώτημα, ποὺ ὑπέβαλαν οἱ ἀπόστολοι, οἱ ἀφώτιστοι ἀκόμα ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς ἀπόστολοι, δὲν δόθηκε ἡ ἀπόκριση ποὺ περίμεναν. Οὔτε κἂν μιὰ ἀπόκριση. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ τελεία καὶ παῦλα σὲ τέτοια περιέργεια. «Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ». Δὲν ἀνήκει σὲ ἐσᾶς νὰ γνωρίζετε τὸν καιρό, ποὺ ὁ Πατέρας μου καθόρισε καὶ φιλάει δικό του. Σᾶς ἐκμυστηρεύτηκα πολλά, ἀλλὰ ὄχι ὅλα. Ὑπάρχουν καὶ σκιὲς γύρω στὸ φῶς ποὺ δίνω, μιὰ ἄβυσσος μυστηρίου, ποὺ δὲν ἀνήκει στὴν ὅραση τῆς ψυχῆς σας.
Δὲν θὰ μάθετε ποτέ, γιατί οὔτε καὶ οἱ ἄγγελοι δὲν τὴν γνωρίζουν τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Εἶναι ἕνα μυστικὸ ἀποκλειστικὸ δικό μας, τοῦ Πατρός μου, Ἐμένα καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκτὸς ἀπὸ μᾶς τούς τρεῖς, κανεὶς δὲν ξέρει πότε ἡ βασιλεία μου θὰ ἐπικρατήσει, πότε θὰ ἔρθω στὸν κόσμο ὡς βασιλέας.
Ἀλλὰ, πολὺ λιγοτερο ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ ζητᾶτε τέτοια ἀπόκριση σήμερα, πρὶν καταλάμψει ἡ διάνοιά σας καὶ ἀνακαίνισει τὸν καθένα σας ἡ φωτιὰ τῆς Πεντηκοστῆς. Τὸ ἐρώτημά σας δὲν ἔχει σωστὸ περιεχόμενο καὶ ἐκτοξεύθηκε στὸ κενό, χωρὶς νὰ βρεῖ τὸ στόχο του. Ἔπεσε ἀπεναντίας, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸν στόχο αὐτόν. Μοῦ ἔρχεται νὰ σᾶς πῶ πάλι, σὰν ἄλλοτε: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε!
Γιατί, γιὰ ποιά βασιλεία μὲ ρωτᾶτε; Ἐσεῖς μὲ φαντάζεστε σὰν διάδοχο τοῦ Δαυΐδ ποὺ θὰ ἀποτινάξω τὸν ζυγὸ τῶν Ρωμαίων καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σκῆπτρο μου ὁ Ἰσραὴλ θὰ γίνει ὁ πιὸ ἰσχυρὸς λαός τῆς γῆς. Ἔτσι ἑρμηνεύετε ὅπως ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι, τὶς προφητεῖες, ποὺ μιλοῦν γιὰ τὴν βασιλεία μου. Εἶστε ἀνίκανοι νὰ διαβάσετε τὴν συμβολικὴ γλῶσσα τους, νὰ καταλάβετε γιατί πραγματικὰ μιλοῦν οἱ προφητεῖες καὶ οἱ τύποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἔχετε καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τώρα, ποὺ σᾶς ἔδωσα ἐγώ, ἀλλὰ σᾶς εἶναι ἀκόμα ἄχρηστο. Εἶναι γιὰ σᾶς ἕνα φυτίλι καὶ ὄχι ἕνα φῶς. Τὸ φυτίλι αὐτὸ θὰ ἀνάψει ὅταν πέσουν οἱ πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς πάνω στά κεφάλια σας. Τότε θὰ καταλάβετε ὅτι ἡ βασιλεία μου «οὐκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Ἡ ἀποκατάσταση της δὲν θὰ ἔρθει αὐτόματα. Θὰ ἔρθει ἀφοῦ κι ἐσεῖς κάνετε ὅπως καὶ ἐγώ, ἀφοῦ κι ἐσεῖς πατήσετε στὰ ζωηφορά μου ἴχνη. Καὶ ὄχι μόνο ἐσεῖς, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι ἀκούσουν τὸ κήρυγμά σας καὶ μὲ πιστέψουν.
Τότε θὰ ἔχει ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται ἡ βασιλεία μου, ποὺ θὰ ἐπικρατήσει ὁριστικὰ παντοῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας μου, ἡμέρα ἄγνωστη σὲ ὅλη τὴν ὁρατὴ καὶ ἀόρατη κτίση.
Οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ δικαιολογοῦνται, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, γιὰ τὸ ἄστοχο ἐκεῖνο ἐρώτημα. Δὲν ἤξεραν τί ζητοῦσαν. Ἐμεῖς, ὅμως, πέφτουμε σὲ ἕνα παρόμοιο σφάλμα ἀδικαιολόγητα. Ξέρουμε τί εἴδους εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ ἡ ἀνυπομονησία μας γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἀστήρικτη.
Ἀντὶ νὰ ἀδημονοῦμε καὶ νὰ λυπούμαστε γιατί ἡ βασιλεία Του ἀργεῖ τόσο πολὺ νὰ ἐπικρατήσει στὸν κόσμο, ἐκεῖνος μᾶς ζητᾶ νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ νὰ ἐπικρατήσει ἡ βασιλεία του, ἀρχίζοντας ὁ καθένας ἀπὸ τὸν ἑαυτό του.
Κάθε ἄνθρωπος ποὺ γίνεται ἀληθινὸς Χριστιανός, δίνει στὸν Χριστό τὴν ἐλευθερία νὰ συντομεύσει κατά λίγο ἀκόμη τὸν καιρὸ ποὺ μεσολαβεῖ ὡς τὸν ἔνδοξο ἐρχομό Του. Ἡ βασιλεία τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δῶρο, ποὺ ἔρχεται, ἀλλὰ καὶ ἕνα δῶρο, ποὺ πρέπει νὰ τὸ ἀναζητήσουμε.
